Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Κομφούκιος (孔夫子) - Ο Σωκράτης της Άπω Ανατολής

 

Ο δάσκαλος είπε: 
"Μετέδωσα αυτό που διδάχτηκα δίχως 
να εφεύρω τίποτα δικό μου. 
Υπήρξα πιστός στους αρχαίους, 
του οποίους και αγάπησα".
Κομφούκιος

Μας είναι άγνωστο πότε έζησε ο Κομφούκιος σύμφωνα με κάποιες πηγές υπολογίζεται ότι έζησε μεταξύ του 551 και 479 π. Χ. Σύμφωνα με την κινεζική παράδοση υπήρξε φιλόσοφος, πολιτικός διανοητής, διδάσκαλος και ιδρυτής της Σχολής Ru. Η διδασκαλία του, που διασώζεται στα Ανάλεκτα, επιρρέασε καθοριστικά τις μεταγενέστερες απόψεις του κινεζικού πολιτισμού για την εκπαίδευση, τη συμπεριφορά του ιδανικού άνδρα, πώς ένας άνθρωπος θα πρέπει να ζεί τη κοινωνική του ζωή, καθώς και τις απόψεις για την πολιτική ζωή. Ο Fung Yu-lan, ένας από τους μεγάλυτερους διανοητές του 20ου αιώνα συγκρίνει τη συνεισφορά του Κομφούκιου στην Κίνα με αυτή του Σωκράτη στην Δύση.





Δεν έχουμε σαφή εικόνα για τη ζωή του Κομφούκιου καθώς πολλά ιστορικά στοιχεία καταγράφηκαν σε μεταγενέστερο χρόνο από αυτόν που έζησε, έτσι βρίσκουμε στις πηγές διαφορετικές έως και αντικρουόμενες πληροφορίες για τη ζωή του. Στη συνέχεια αναφέρουμε τις σημαντικότερες στιγμές της ζωής του παρεμβάλλοντας και κάποια από τα μυθικά στοιχεία που προστέθηκαν με τη πάροδο των αιώνων.
Σημαντική πηγή, αλλά όχι η μόνη αποτελούν τα Ανάλεκτα, έργο των μαθητών του αρχικά και στη συνέχεια οπαδών του, που σχηματοποιείται σε μια μεγάλη διάρκεια αιώνων.

Ο Κομφούκιος έζησε στον 6ο και 5ο αιώνα π.Χ., σε μια εποχή πολιτικού και κοινωνικού χάους στην Κίνα. Καταγόταν από τη βασιλική οικογένεια των Song. Ο προπάππους του μετακόμισε λόγω των πολιτικών αναταραχών στην πόλη Lu κάπου κοντά στη σημερινή πόλη Qufu στη νοτιοανατολική Shandong , όπου η οικογένεια πτώχυνε . Ο πατέρας του Κομφούκιου κατά μια εκδοχή ήταν ο Shu He, στρατηγός που έδρασε με εξαιρετική ανδρεία και θάρρος στα πεδία των μαχών. Για τη μητέρα του τίποτε δεν μας είναι γνωστό.

Ο Κομφούκιος γεννήθηκε στην πόλη Zhou του κρατιδίου Lu το 552 ή το 551. Εκείνη την εποχή, η Κίνα ήταν χωρισμένη σε μικρά κρατίδια, υπολείμματα του ενιαίου βασιλείου Ζου, που κατέρρευσε μετά τις βαρβαρικές εισβολές το 771 π.Χ., τα οποία σπαράσσονταν από εμφύλιες διαμάχες. Έζησε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια κάτω από συνθήκες εξαιρετικής φτώχειας κάτι που τον ανάγκασε να αναλάβει ταπεινωτικές εργασίες όπως το να φροντίζει ζώα ή να κάνει τον λογιστή. Σύμφωνα με άλλη πηγή (Sima Qian) η γέννηση του Κομφούκιου ήταν η απάντηση των Θεών στις προσευχές των γονέων του και επομένως η γέννησή του συνδέεται με θαυματουργικό γεγονός.



 


"Στα δεκαπέντε μου κυριεύτηκα από την επιθυμία να μελετήσω, στα τριάντα στάθηκα στα πόδια μου, στα σαράντα δεν είχα πια αμφιβολίες, στα πενήντα γνώριζα την Ουράνια εντολή, στα εξήντα το αυτί μου είχε ασκηθεί να την ακούει, στα εβδομήντα μπορούσα να ακολουθώ ό,τι επιθυμούσε η καρδιά μου χωρίς να παραβαίνω τους κανόνες." — Ανάλεκτα, 2.4


Στα δεκαεννέα του χρόνια ήταν ήδη παντρεμένος αποκτώντας από αυτό το γάμο ένα γιο και δύο κόρες. Αμέσως μετά το γάμο του εργάστηκε για την οικογένεια Κι, της οποίας η δικαιοδοσία περιλάμβανε την περιοχή Τσόου, πρώτα ως επιμελητής των αποθηκών, και έπειτα ως επιθεωρητής των κήπων και των βοσκών. Στα 22 του ξεκίνησε να διδάσκει παιδιά αριστοκρατικών οικογενειών ως οικοδιδάσκαλος.Ο Κομφούκιος φαίνεται ότι ήταν ο πρώτος ιδιωτικός δάσκαλος στην Κίνα και ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη διδασκαλία ως όργανο μεταρρύθμισης. 




Ζώντας σε μια εποχή που ο κινεζικός λαός σπαράσσονταν από πολέμους μεταξύ των φεουδαρχών, στους οποίους η κεντρική εξουσία της δυναστείας των Τσε αδυνατούσε να επιβληθεί, ο Κομφούκιος αφιέρωσε τη ζωή του στη διαμόρφωση ηθικο-θρησκευτικού συστήματος, που θα επανέφερε την ειρήνη και τη τάξη. Η βάση αυτού του συστήματος είναι περισσότερο ηθική παρά θρησκευτική. Ο ίδιος ο Κομφούκιος, μολονότι εκτελούσε ευλαβικά τις θρησκευτικές του υποχρεώσεις προς τους κινεζικούς θεούς και τους προγόνους, τηρούσε αρνητική στάση απέναντι στο πλήθος τις δεισιδαιμονίες, με τις οποίες η λατρεία τους ήταν σύμφυτη. Πιστεύοντας ότι η κοσμική τάξη ταυτίζεται με την ηθική ανθρώπινη τάξη, δίδαξε την αρετή ως προϋπόθεση για τη συντήρηση της κοινωνίας.

Στο πολιτικό πεδίο, σκοπός του ήταν να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων. Πίστευε ότι η λύση πρέπει να είναι ριζική: μια αναμόρφωση της κυβέρνησης, που θα έθετε ως στόχο της όχι την απόλαυση των κυβερνητών αλλά την ευτυχία των υπηκόων τους. Για τον σκοπό αυτό, υποστήριξε μέτρα όπως τη μείωση της φορολογίας, το μετριασμό των αυστηρών ποινών, την αποφυγή άσκοπων πολέμων.



Σε όλη του τη ζωή στόχος ήταν να καταλάβει μια κυβερνητική θέση, από την οποία θα μπορούσε να εφαρμόσει τις ιδέες του. Δεν είναι εντυπωσιακό ότι δεν μπόρεσε να την αποκτήσει ποτέ. Από την πλευρά των κυβερνητών, οι ιδέες του πρέπει να θεωρούνταν επικίνδυνες.


Ενώ περίμενε την ευκαιρία, που ποτέ δεν ήλθε, μιλούσε στους νεώτερους για τις αρχές του. Βαθμιαία συγκεντρώθηκε γύρω του μια ομάδα μαθητές, που τον αναγνώριζαν ως το διδάσκαλο τους. Επειδή ο Κομφούκιος δεν μπορούσε να εφαρμόσει τις αρχές του, έδινε όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα στο να τις διδάξει στους νεώτερους, για τους οποίους αναζητούσε κυβερνητική θέση, όταν τους θεωρούσε ικανοποιητικά μορφωμένους. Είχε αξιοσημείωτη επιτυχία στην τοποθέτηση μαθητών του σε θέσεις πραγματικής εξουσίας, στις οποίες μερικοί από αυτούς αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ικανοί.


Στην ηλικία των πενήντα, όταν στο θρόνο βρισκόταν ο Ντινγκ της Λου, αναγνωρίστηκαν οι ικανότητες του και διορίστηκε Υπουργός δημόσιων έργων και ακόλουθα Υπουργός Δικαιοσύνης. Κατά τα φαινόμενα ο Κομφούκιος προσέβαλε κάποια μέλη της αριστοκρατίας της Λου και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη θέση του και να οδηγηθεί στην εξορία.

Χαρτονόμισμα της Κίνας με τη φιγούρα του Κομφούκιου

Τότε ξεκίνησε μια περίοδος ταξιδιών, που διήρκεσε δώδεκα περίπου χρόνια σε διάφορες πολιτείες, πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναζητώντας να βρει έναν κυβερνήτη που θα του εμπιστευόταν τη διοίκηση της πόλης του. Τελικά, στα 67 του, ο Κομφούκιος ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση κάποιων μαθητών του να επιστρέψει στη γενέθλια πόλη Λου. Εκεί συνέχισε τη διδασκαλία του για πέντε ακόμη χρόνια, μέχρι το θάνατό του.

Ο τάφος του Κομφούκιου

 Ο Κομφούκιος πέθανε στα 72 του χρόνια, αριθμός που έχει μαγική δύναμη.

Διαβάστε περισσότερα...

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Το ελληνικό μυστικό



Το μέσο ελληνοαμερικανικό νοικοκυριό σύμφωνα με στοιχεία του Γραφείου Απογραφής για το 2006-10, είχε ετήσιο εισόδημα 78.500 δολάρια, έναντι 60.700 του μέσου αμερικανικού νοικοκυριού. Ενας στους έξι από τους 75.000 Ελληνες μετανάστες πρώτης γενιάς που είναι ενταγμένοι στο εργατικό δυναμικό των ΗΠΑ είναι ιδιοκτήτες μικρών επιχειρήσεων. Πρόκειται για το μεγαλύτερο ποσοστό ιδιοκτητών επιχειρήσεων μεταξύ μεταναστών πρώτης γενιάς απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Ποιο είναι το μυστικό τους;


Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Πώς γιορτάζουν οι μουσουλμάνοι όλου του κόσμου το τέλος του Ραμαζανιού - Εικόνες


Με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις προσευχής και οικογενειακές συνάξεις, οι Μουσουλμάνοι όλου του κόσμου ξεκίνησαν να γιορτάζουν το Eid al-Fitr. Την τριήμερη γιορτή που σηματοδοτεί το τέλος  του ιερού μήνα της νηστείας Ραμαντάν και ταυτόχρονα αποτελεί ευκαιρία γιορτής αλλά και ευγνωμοσύνης για τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο. 

Το Ιντ αλ-φιτρ ή Εΐντ αλ-φιτρ (στα Αραβικά عيدالفطر, ʻĪdu al-Fiṭr), που λέγεται συχνά και Ιντ, είναι μουσουλμανική εορτή που γίνεται μετά το τέλος του μήνα Ραμαντάν, του ισλαμικού ιερού μήνα της νηστείας. Το ιντ είναι μια αραβική λέξη που σημαίνει «τον εορτασμό», ενώ φιτρ σημαίνει «το τέλος της νηστείας» (και μπορεί επίσης να σημάνει «τη φύση», από τη λέξη «fitrah») και συμβολίζει έτσι το τέλος της περιόδου νηστείας.

Η γιορτή παίρνει διάφορες μορφές ανάλογα με τον πολιτισμό κάθε περιοχής. Πάρτε μια ματιά από τους εορτασμούς στο Αφγανιστάν, Ινδία, Κίνα και σε μερικά μέρη ακόμα.

Πηγή: περιοδικό Time

Μουσουλμάνοι πιστοί παίρνουν μέρος στην πρωινή προσευχή της πρώτης μέρας του Ιντ και σηματοδοτεί το τέλος της νηστείας του μήνα Ραμαντάν, στο Γυμνάσιο του Eastleigh, ένα προάστιο στο Ναϊρόμπι της Κένυα. 17 Ιουλίου 2015


Κινέζοι Μουσουλμάνοι της μειονότητας Hui κρατούν θυμίαμα καθώς προσεύχονται στον Τάφο του Ιμάμη στο ιστορικό Τζαμί Niujie στο Πεκίνο


Ένας νεαρός Κινέζος Μουσουλμάνος της μειονότητας Hui, κάθεται στα χαλιά προσευχής την ώρα που οι άντρες είναι όρθιοι και προσεύχονται στη διάρκεια των προσευχών της τελευταίας Παρασκευής, στο ιστορικό τέμενος Niujie, 17 Ιουλίου 2015 Πεκίνο


Μουσουλμάνος πιστός στην Ινδία πριν το ξεκίνημα της προσευχής στο τέμενος Jama Masjid στη παλιά πόλη του Νέου Δελχί στην Ινδία


Πιστοί προσφέρουν προσευχές κατά την πρώτη μέρα του Ίντ έξω από το  τέμενος Al Noor στη Sharjah, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στις 17 Ιουλίου 2015


Παιδιά Σύριων προσφύγων ντυμένα με τα καινούργια τους ρούχα και κρατώντας από το χέρι τη γιαγιά τους επιστρέφουν από την προσευχή της πρώτης μέρας, στο προσφυγικό καταυλισμό Zaatari στο Mafraq της Ιορδανίας


Μια οικογένεια Νιγηριανών Μουσουλμάνων βγάζει selfie την ώρα της πρώτης προσευχής στο Λάγκος της Νιγηρίας


Μουσουλμάνες της Ινδονησίας βαδίζουν πάνω στην άμμο της παραλίας Parangkusumo προκειμένου να ετοιμαστούν για την προσευχή της πρώτης μέρας, στη Yogyakarta της Ινδονησίας.



Φωτογραφία παρμένη από το Abraj al-Bait Towers, που είναι επίσης γνωστό και σαν Mecca Royal Hotel Clock Tower,  που δείχνει Μουσουμάνους προσκυνητές στο Μεγάλο Τζαμί στην ιερή πόλη των Μουσουλμάνων τη Μέκκα να προσεύχονται τη βραδιά πριν από το τέλος της νηστείας του μήνα Ραμαντάν στις 16 Ιουλίου 2015.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι Χριστιανοί στον αραβικό κόσμο





ΝΙΚΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΑΝΑΠΛ. ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ Α.Π.Θ. 


Ο Χριστιανισμός γεννήθηκε και άνθισε στο γεωγραφικό και πολιτισμικό χώρο της σημερινής Μέσης Ανατολής. Παρά την αριθμητική του μείωση, που οφείλεται στις ποικίλες ιστορικές περιπέτειες που πέρασε κατά τη διάρκεια των αιώνων, παραμένει διάσπαρτος στην Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη Συρία, την Ιορδανία, το Λίβανο και το Ιράκ.
χάρτης της περιοχής όπου αποτυπώνονται
οι χριστιανικοί πληθυσμοί
Η διαρκής και αδιάλειπτη παρουσία των χριστιανών στην περιοχή αυτή, η συνύπαρξή τους με τους μουσουλμάνους συμπατριώτες τους για πάνω από δεκατέσσερις αιώνες, αλλά και η συμβολή τους στη διαμόρφωση του μεσαιωνικού και του νεότερου αραβικού πολιτισμού, τους αποδίδουν δικαιωματικά μια ιδιαίτερα σημαντική θέση στο σύγχρονο αραβικό κόσμο. Παρόλο που τα αριθμητικά τους μεγέθη είναι σήμερα περιορισμένα, λόγω των ποικίλων περιπετειών που βίωσαν κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι ίδιοι αποτελούν την επιτομή μιας μακράς ιστορίας, όπου οι δογματικές διαφοροποιήσεις εμπλέκονται με τις πολιτικές συγκρούσεις ή τις πολιτικές σκοπιμότητες.




Η ταυτότητα των χριστιανών του αραβικού κόσμου

Χριστιανοί της Παλαιστίνης
 Μια σειρά ενδο-εκκλησιαστικών αντιλήψεων με δογματικές αποκλίσεις αλλά και εξω-εκκλησιαστικών παραγόντων με πολιτικές, εθνοτικές και γλωσσικές διαστάσεις διαμόρφωσε το σύγχρονο χριστιανικό τοπίο του αραβικού κόσμου. Όλη η ιστορία της διάσπασης του χριστιανικού κόσμου με τα μεγάλα και μικρά σχίσματα, και κυρίως τα σχίσματα του 5ου και του 11ου αιώνα, είναι αποτυπωμένη στο θρησκευτικό χάρτη της Μέσης Ανατολής, όπου ο χριστιανισμός εκπροσωπείται από όλες τις διακλαδώσεις του. Αυτός ο θρησκευτικός χριστιανικός χάρτης περιλαμβάνει δεκαπέντε περίπου χριστιανικές κοινότητες ή Εκκλησίες, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν πρωτοχριστιανική προέλευση.


Σήμερα, λοιπόν, στη Μέση Ανατολή διακρίνονται:
α) Οι ελληνορθόδοξοι ή Ρωμιοί Ορθόδοξοι οι οποίοι εκτείνονται σε όλη τη Μέση Ανατολή, καθώς η εκκλησιαστική τους δικαιοδοσία εκπροσωπείται από τα τρία πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ανατολής, δηλαδή Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας. Η εθνοτική και γλωσσική ταυτότητα των ελληνορθόδοξων είναι ανομοιογενής, αφού η πληθυσμιακή σύνθεση κάθε Πατριαρχείου είναι διαφορετική, όπως και η λειτουργική του γλώσσα. Στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι είναι ελληνικής καταγωγής ενώ οι ιερείς και οι πιστοί είναι αραβόφωνοι, παλαιστινιακής καταγωγής κυρίως. Οι ακολουθίες τελούνται και στις δύο γλώσσες αλλά πολλοί αραβόφωνοι ορθόδοξοι επιδιώκουν την αραβοποίηση όχι μόνο της λατρείας αλλά και της εκκλησιαστικής διοίκησης.
Πάσχα στο Ελληνο-Ορθόδοξο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων

Οι ελληνορθόδοξοι του Πατριαρχείου Αντιοχείας αποδέχονται πλήρως την αραβική τους ταυτότητα, αφού ο Πατριάρχης, οι επίσκοποι, ο κλήρος και οι πιστοί είναι Άραβες, η δε γλώσσα της λατρείας είναι η αραβική, η οποία είχε αντικαταστήσει προοδευτικά την ελληνική στις πόλεις και τη συριακή στην ύπαιθρο. Στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας κυριαρχεί το ελληνικό στοιχείο, αφού ο Πατριάρχης και οι επίσκοποι είναι Έλληνες και ποιμαίνουν ένα ελληνόφωνο ποίμνιο στην πλειονότητά του, ιδιαίτερα στην περιφέρεια της Αιγύπτου.
Το λογότυπο του πατριαρχείου Αντιοχείας με έδρα τη Δαμασκό της Συρίας


β) Οι Νεστοριανοί, οι οποίοι συνέστησαν Εκκλησία με έδρα τη Σελεύκεια ή Κτησιφώντα (κοντά στη σημερινή Βαγδάτη), μετά την άρνησή τους να δεχτούν τις αποφάσεις της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Εφέσου (431). Η εκκλησία αυτή, που επιβιώνει σήμερα κυρίως στο Ιράκ, διακρίνεται σε επιμέρους ανεξάρτητες εκκλησίες, όπως είναι η Ασσυριακή, η οποία στον τελετουργικό της τύπο διατηρεί την αραμαϊκή γλώσσα και η Χαλδαϊκή, η οποία διατηρώντας επίσης τα παραδοσιακά της στοιχεία στη λατρεία και τη γλώσσα, βρίσκεται σε κοινωνία με την Εκκλησία της Ρώμης.

Τελετή Ασσυρίων στη Βαγδάτη

γ) Οι Αρχαίες Ανατολικές ή Ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες συγκροτήθηκαν μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο της Χαλκηδόνας (451). Τη μεγαλύτερη ομάδα αυτών των Εκκλησιών συνιστά η Κοπτική Ορθόδοξη Εκκλησία της  Αιγύπτου, η οποία είναι οργανωμένη σε Πατριαρχείο, με έδρα αρχικά την Αλεξάνδρεια, και, μετά τη μουσουλμανική κατάκτηση, από τον 9ο αιώνα, το Κάιρο. Οι Κόπτες αποτελούν το 10% (σύμφωνα με άλλες στατιστικές το 15%) του συνολικού πληθυσμού της Αιγύπτου και συνιστούν μια δραστήρια Εκκλησία, η οποία διατηρεί την κοπτική ως γλώσσα λατρείας και έχει πλούσιο εκπαιδευτικό και φιλανθρωπικό έργο.



(Ύμνος της Κοπτικής Εκκλησίας με έδρα την Αίγυπτο)

Μια δεύτερη ομάδα αποτελούν οι Συρο-ορθόδοξοι ή Συρο-Ιακωβίτες, οι οποίοι, κατά το πρότυπο των Αιγυπτίων, οργανώθηκαν επίσης σε ανεξάρτητη εκκλησία, τον 6ο αιώνα, με κέντρο την Αντιόχεια, από τον επίσκοπο Έδεσσας Ιάκωβο Βαραδαίο (+578). Είναι εγκαταστημένοι κυρίως στη Συρία και στο Λίβανο με πληθυσμιακές νησίδες στην Τουρκία και το Ιράκ. Η έδρα του Πατριαρχείου τους, σήμερα, βρίσκεται στη Δαμασκό, μεταφερμένη από την Αντιόχεια, που ανήκει πλέον στην Τουρκία. Οι εθνικές εκκαθαρίσεις στην Τουρκία μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο και η μεγάλη μετανάστευση για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους έχει περιορίσει τον αριθμό τους σε μερικές χιλιάδες (500.000 περίπου).

Μια τρίτη ομάδα απoτελούν οι Αρμένιοι, οι οποίοι για λόγους περισσότερο πολιτικούς παρά θεολογικούς, διέκοψαν την κοινωνία τους με την ενιαία Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία του Βυζαντίου ήδη από το 365 και απετέλεσαν ανεξάρτητη Εκκλησία υπό τον «Καθολικό» λεγόμενο Πατριάρχη του Ετσμιατζίν (Echmiatzin), υιοθετώντας μεταγενέστερα (506) τη «μονοφυσιτική» ορολογία. Το επίκεντρο της αρμενικής Εκκλησίας στη Μέση Ανατολή είναι το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και περιλαμβάνει τους πιστούς του Ισραήλ, της Ιορδανίας και της Παλαιστινιακής Αρχής, ενώ το Καθολικάτο της Κιλικίας που εδρεύει στο Λίβανο, έχει δικαιοδοσία –συν τοις άλλοις- στο Λίβανο και τη Συρία.

Αρμένιοι τελούν ακολουθία στο Γολγοδά στην Ιερουσαλήμ


Όλες αυτές οι ανατολικές ορθόδοξες ή αρχαίες ορθόδοξες Εκκλησίες υιοθετώντας τη «μία φύση» του Χριστού ως επίσημη διδασκαλία και χρησιμοποιώντας στην λατρεία τους μια λειτουργική γλώσσα διαφορετική της ελληνικής (δηλαδή κοπτική, συριακή και αρμενική αντίστοιχα) θα επικυρώσουν τις αποστάσεις τους από την Ορθόδοξη Βυζαντινή Εκκλησία και θα συγκροτήσουν όχι μόνο μια ιδιαίτερη θεολογική αλλά και μια εθνο-πολιτισμική και γλωσσική ταυτότητα σε σχέση με την ελληνόφωνη ορθοδοξία.

δ) Οι Μαρωνίτες συνιστούν μια ακόμη αρχαία χριστιανική κοινότητα της Μέσης Ανατολής, η δογματική προέλευση της οποίας δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Οι Μαρωνίτες οργανώθηκαν σε ανεξάρτητη Εκκλησία γύρω από το θρησκευτικό τους κέντρο, το μοναστήρι του Αγίου Μαρούν, στην κοιλάδα του ποταμού Ορόντη (Χάμα Συρίας), από όπου πήραν και το όνομά τους τον 7ο αιώνα (μετά την ΣΤ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 680). Ο πρώτος Πατριάρχης της εν λόγω Εκκλησίας και ηγούμενος αυτού του μοναστηριού, ο Ιωάννης Μαρούν, μετέφερε την έδρα του Μαρωνιτικού Πατριαρχείου στο χωριό Καφαρχάυ, του όρους Λιβάνου, στο οποίο είχαν καταφύγει και ορισμένες μουσουλμανικές μειονότητες, κυρίως Σιίτες και Δρούζοι. Οι Μαρωνίτες στη συνέχεια (1187) αποδέχτηκαν τη δικαιοδοσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και ενώθηκαν με αυτήν. Αποτελούν σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία των χριστιανών στο Λίβανο και διατηρούν τη συριακή ως λειτουργική τους γλώσσα.

ε) Η διαίρεση μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού χριστιανισμού, τον 11ο αιώνα, είχε τις συνέπειές της και στον αραβικό χριστιανισμό, καθώς εγκαθιδρύεται επίσης στην περιοχή η παρουσία της Ρωμαιοκαθολικής ή Λατινικής Εκκλησίας. Οι κατακτήσεις των σταυροφόρων αφενός και η λειτουργία ιεραποστολών εκ μέρους των δυτικών εκκλησιών αφετέρου, στα όρια των Δυνάμεων Εντολής, δημιούργησε νέες εκκλησιαστικές διοικήσεις με τη μορφή ουνιτικών Εκκλησιών. 
Έτσι ανέκυψαν οι Ελληνο-καθολικοί, οι Συρο-καθολικοί, οι Ασσυρο-χαλδαίοι, οι Κοπτο-καθολικοί και οι Αρμενο-καθολικοί.

 στ) Τέλος, οι νεώτερες προτεσταντικές ιεραποστολές του 19ου και 20ου αιώνα στην περιοχή όπως, οι Αγγλικανοί, οι Πρεσβυτεριανοί, οι Βαπτιστές κ.ά., δημιούργησαν νέες εκκλησιαστικές δικαιοδοσίες εις βάρος μάλιστα των αρχέγονων χριστιανικών Εκκλησιών.

Το κείμενο αποτελεί τμήμα του άρθρου της κας ΝΙΚΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΝΑΠΛ. ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑΣ Α.Π.Θ.,  ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΝ ΑΡΑΒΙΚΟ ΚΟΣΜΟ: ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΕΡΕΥΝΑΣ και είναι δημοσιευμένο στο Synthesis

Σήμερα οι χριστιανικοί αυτοί πληθυσμοί δέχονται διώξεις για να εγκαταλείψουν την περιοχή. Ένα βίντεο -κραυγή αγωνίας- των χριστιανών της Παλαιστίνης.


Διαβάστε περισσότερα...