Θόρντον Ουάιλντερ, "Το γεφύρι του Σαν Λουίς Ρε"

 

Από πολλά χρόνια, για έναν ανεξήγητο λόγο ασκούσε επάνω μου μια επιρροή ένα ποίημα του Θόρντον Ουάιλντερ, που περιέχεται στο διήγημά του του "Το γεφύρι του Σαν Λουίς Ρε" και το οποίο παραθέτω στη συνέχεια.

Θόρντον Ουάιλντερ

O Θόρντον Ουάιλντερ (Thornton Niven Wilder, 17 Απριλίου 1897 - 7 Δεκεμβρίου 1975) ήταν Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και μυθιστοριογράφος. Έγινε ευρύτατα γνωστός με το δεύτερό του μυθιστόρημα Το γεφύρι του Σαν Λουίς Ρε (1926) που του απέφερε και το βραβείο Πούλιτζερ. 

Το βιβλίο διηγείται την ιστορία πέντε ανθρώπων που σχετίζονται με κάποιο τρόπο μεταξύ τους και πεθαίνουν σε ένα τραγικό ατύχημα όταν κόβεται το σχοινί και καταρρέει μια γέφυρα των Ίνκας στο Περού. Ένας καλόγερος που είναι μάρτυρας αυτού του γεγονότος προσπαθεί να εξετάσει τη ζωή του καθενός από τα θύματα ξεχωριστά και να ανακαλύψει μια εξήγηση για το τί τους οδήγησε στο θάνατο και εάν υπήρχαν κάποιο λόγοι στο να πεθάνει. 

Στο διήγημά του αυτό θέτει το εξής φιλοσοφικό ερώτημα: "υπάρχει κάτι που κατευθύνει τις ζωές μας ή κάποιο νόημα πέρα από την ατομική μας θέληση;"

Περιγράφοντας ο ίδιος ο συγγραφέας την πηγή της έμπνευσή του αναφέρει πως: "η κεντρική ιδέα του διηγήματος, η εξήγηση της καταστροφής της γέφυρας δηλαδή και του θανάτου τόσων ανθρώπων, προέρχεται από μια φιλική κουβέντα με τον πατέρα του, έναν αυστηρό Καλβινιστή. Οι αυστηροί Πουριτανοί αντιλαμβάνονται το Θεό σαν ένα ασήμαντο δάσκαλο που σχολαστικά ρίχνει το βάρος της δίκαιης ενοχής και τιμωρίας στους ανθρώπους που την αξίζουν και παραβλέπουν τη Χάρη του Θεού που είναι πιο σφαιρική και ισχυρή. Η αγάπη του Θεού θα πρέπει να υπερβεί δίκαιη τιμωρία του. Αλλά στο διήγημά μου άφησα το ερώτημα αυτό αναπάντητο."

Το διήγημα καταλήγει με το εξής ποίημα:

Σύντομα ωστόσο θα πεθάνουμε και κάθε ανάμνηση

εκείνων των πέντε θα χαθεί από τη γη,

και μας τους ίδιους θα μας αγαπούν

για ένα διάστημα και θα μας λησμονήσουν.

Η αγάπη ωστόσο αρκεί·

όλες εκείνες οι παρορμήσεις της αγάπης επιστρέφουν

στην αγάπη που τις γέννησε.

Μήτε η μνήμη δεν είναι για την αγάπη αναγκαία.

Υπάρχει χώρα των ζωντανών και χώρα των νεκρών

και γιοφύρι τους είναι η αγάπη, η μοναδική επιβίωση,

το μοναδικό νόημα.

«Το γεφύρι του Σαν Λουίς Ρε»
Το διήγημα έγινε δύο φορές ταινία το 1944 και το 2004 με τη συμμετοχή του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο ρόλο του αρχιεπισκόπου της Λίμα.

Το απόσπασμα με το ποίημα στο κλείσιμο της ταινίας:

 

 Το επίσημο τρέιλερ της ταινίας

Διαβάστε περισσότερα...

Τάσος Λειβαδίτης, H Γέννηση

Fritz von Uhde, Η Άγια Νύχτα. 1888-89. Πινακοθήκη Νέων Ζωγράφων στη Δρέσδη.

Τάσος Λειβαδίτης

H Γέννηση

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. 

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 

Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό. 

«Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία». 

Εσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης, «H Γέννηση» (1983), στην ενότητα ποιημάτων του «Ο αδελφός Ιησούς».

Διαβάστε περισσότερα...

Ακολουθώντας το αστέρι (διδακτική πρόταση μέσω διαδικτύου)

 

Αυτά τα χριστούγεννα τα τόσο ιδιαίτερα... ας ακολουθήσουμε το αστέρι...

Εργασία: Αφού κάνω την ανάλογη αναζήτηση, ετοιμάζω δυο φύλλα ppt στα οποία παρουσιάζω ένα πίνακα ζωγραφικής, που εικονίζει κάποιο αστέρι ή αστέρια.

Σεδίδα αναζήτησης: National Gallery London https://www.nationalgallery.org.uk/

Οδηγίες:

Αφού μπω στη σελίδα της Εθνικής Πινακοθήκης του Λονδίνου, πάνω δεξιά επιλέγω:  αναζήτηση/ διαλέγω paintings/ γράφω από κάτω τη λέξη star/ και πατώ search/ Θα μας βγάλει διάφορους πίνακες.

Επιλέγω έναν, που μου αρέσει και ψάχνω να δω αν περιλαμβάνει κάποιο αστέρι/α.

Στη συνέχεια πατώ download και κατεβάζω τον πίνακα.

Από τις επιλογές: description και key facts, μπορώ να βρω όσα στοιχεία με ενδιαφέρουν για τον πίνακα.

Ετοιμάζω δυο διαφάνιες.

1η διαφάνεια: βάζω τον πίνακα

2η διαφάνεια: γράφω: α) το όνομα του πίνακα,
                                    β) το όνομα του ζωγράφου
                                    γ) πότε δημιουργήθηκε ο πίνακας
                                    δ) τα υλικά του πίνακα
                                    ε) περιγραφή του πίνακα μέσα σε 4-5 προτάσεις

Διορθώνω και τακτοποιώ το αρχείο, ώστε να φαίνεται όμορφο και να μπορώ να το παρουσιάσω στους συμμαθητές μου. Προσοχή: δεν αλλοιώνω τις διαστάσειςτου πίνακα.

Μπαίνω  στο eclass/εργασίες κα το υποβάλλω.

Καλή επιτυχία σε όλους σας

Εργασίες μαθητών

Εργασίες Μαθητών Χριστούγεν... by psifas.yiannis

Διαβάστε περισσότερα...

Uberto Eco, "Ο θάνατος του Θεού"

Βρισκόμαστε στην κρίσιμη περίοδο του έτους για τα καταστήματα και τα σουπερμάρκετ: τις τέσσερις εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα κάνουν τις μεγαλύτερες πωλήσεις. Ο Άγιος Βασίλης σημαίνει ένα πράγμα για τα παιδιά: δώρα.

Οι άνθρωποι είναι θρησκευτικά όντα. Είναι ψυχολογικά δύσκολο να αντεπεξέλθουμε στη ζωή χωρίς τη δικαιολογία και την ελπίδα που παρέχει η θρησκεία. Συναντώ συχνά επιστήμονες οι οποίοι, έξω από το στενό πεδίο τους, είναι προληπτικοί - σε τέτοιο βαθμό που μου φαίνεται ότι για να είσαι εντελώς άπιστος σήμερα πρέπει να είσαι φιλόσοφος. Ή ίσως κληρικός.

Τα χρήματα είναι ένα εργαλείο. Δεν είναι αξία - αλλά χρειαζόμαστε και αξίες εκτός από εργαλεία, σκοπούς εκτός από μέσα. Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι είναι να βρουν έναν τρόπο για να δεχτούν ότι όλοι μας θα πεθάνουμε. Τα χρήματα μπορούν να κάνουν πολλά - αλλά δεν μπορούν να σας βοηθήσουν να συμφιλιωθείτε με τον θάνατό σας. Μπορούν ενίοτε να σας βοηθήσουν να τον αναβάλετε: όποιος έχει τη δυνατότητα να ξοδέψει ένα εκατομμύριο ευρώ σε γιατρούς ζει συνήθως περισσότερο από κάποιον που δεν την έχει. Δεν μπορεί όμως να ζήσει πολύ περισσότερο από τον μέσο όρο των εύπορων ανθρώπων στον ανεπτυγμένο κόσμο. Και αν πιστεύετε μόνο στο χρήμα, σύντομα θα ανακαλύψετε τον μεγάλο περιορισμό του: αδυνατεί να δικαιολογήσει το ότι είστε θνητός. Όσο περισσότερο προσπαθείτε να αποφύγετε αυτό το γεγονός, τόσο περισσότερο αναγκάζεστε να συνειδητοποιήσετε ότι τα αγαθά σας δεν εξηγούν τον θάνατό σας.

Ο ρόλος της θρησκείας είναι να παρέχει αυτή την εξήγηση. Οι θρησκείες είναι συστήματα δοξασιών που επιτρέπουν στους ανθρώπους να δικαιολογούν την ύπαρξή τους και να συμφιλιώνονται με τον θάνατο. Στην Ευρώπη βιώνουμε τη φθορά της οργανωμένης θρησκείας τα τελευταία χρόνια. H πίστη στις χριστιανικές εκκλησίες φθίνει. Ιδεολογίες, όπως ο κομμουνισμός, που επιχειρούσαν να υποσκελίσουν τη θρησκεία απέτυχαν παταγωδώς. Συνεπώς συνεχίζουμε όλοι να αναζητάμε κάτι που θα μας συμφιλιώσει με το αναπόφευκτο του θανάτου μας.

Ο Γκ. K. Τσέστερτον λέγεται συχνά ότι παρατήρησε: «Όταν ένας άνθρωπος παύει να πιστεύει στον Θεό δεν είναι ότι δεν πιστεύει σε τίποτε. Πιστεύει σε οτιδήποτε». Όποιος και αν το είπε, είχε δίκιο. Υποτίθεται ότι ζούμε σε σκεπτικιστική εποχή. Στην πραγματικότητα ζούμε σε μια εποχή σκανδαλώδους ευπιστίας. Ο «θάνατος του Θεού», ή τουλάχιστον του χριστιανικού Θεού, συνοδεύτηκε από τη γέννηση πληθώρας νέων ειδώλων. Πολλαπλασιάστηκαν σαν βακτηρίδια στο πτώμα της χριστιανικής εκκλησίας - από τις περίεργες παγανιστικές αιρέσεις ως τις χαζές υποχριστιανικές προλήψεις του «Κώδικα Ντα Βίντσι».

Είναι εκπληκτικό το πόσοι άνθρωποι παίρνουν τοις μετρητοίς αυτό το βιβλίο και πιστεύουν ότι είναι αληθινό. Ο συγγραφέας του, Νταν Μπράουν, δημιούργησε μια λεγεώνα ζηλωτών που πιστεύουν ότι ο Χριστός δεν σταυρώθηκε αλλά παντρεύτηκε τη Μαρία Μαγδαληνή, έγινε βασιλιάς της Γαλλίας και άρχισε τη δική του εκδοχή της μασονίας.

Ο πιανίστας Αρθουρ Ρούμπινσταϊν ρωτήθηκε κάποτε αν πιστεύει στον Θεό. Απάντησε: «Οχι, δεν πιστεύω στον Θεό. Πιστεύω σε κάτι μεγαλύτερο». Ο πολιτισμός μας υποφέρει από την ίδια πληθωριστική τάση. Οι υπάρχουσες θρησκείες δεν είναι αρκετά μεγάλες: απαιτούμε από τον Θεό κάτι περισσότερο από αυτά που παρέχει η χριστιανική πίστη. Γι' αυτό στρεφόμαστε στο αποκρυφιστικό. Αυτό υπόσχεται ότι υπάρχει κάτι μυστικό που εξηγεί και δικαιολογεί τα πάντα. Το μεγάλο πλεονέκτημά του είναι ότι επιτρέπει στον καθένα να γεμίζει το άδειο «δοχείο» του μυστικού με τους δικούς του φόβους και ελπίδες.

Ως τέκνο του Διαφωτισμού, με καταθλίβει αυτή η τάση. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο λόγω του συσχετισμού με τον ναζισμό - ο Χίμλερ και πολλά από τα πρωτοπαλίκαρα του Χίτλερ ήταν οπαδοί των πιο παιδαριωδών αποκρυφιστικών φαντασιώσεων.

Ανατράφηκα ως καθολικός και, παρ' ότι έχω εγκαταλείψει τη θρησκεία, αυτόν τον Δεκέμβριο ως συνήθως θα στολίσω μια χριστουγεννιάτικη φάτνη για τον εγγονό μου. Θα την κατασκευάσουμε μαζί - όπως έκανε και ο πατέρας μου όταν ήμουν παιδί. Έχω βαθύ σεβασμό για τις χριστιανικές παραδόσεις - οι οποίες, ως ιεροτελεστίες για να αντεπεξέλθουμε στον θάνατο, συνεχίζουν να έχουν περισσότερο νόημα απ' όσο οι ακραιφνώς εμπορικές εναλλακτικές λύσεις. Νομίζω ότι συμφωνώ με τον ξεπεσμένο καθολικό ήρωα του Τζόις στο «Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία»: «Τι είδους απελευθέρωση θα ήταν να εγκαταλείψουμε μια ατοπία που είναι λογική και ευσταθεί και να αγκαλιάσουμε μια άλλη που είναι παράλογη και δεν ευσταθεί;». Ο θρησκευτικός εορτασμός των Χριστουγέννων είναι τουλάχιστον μια σαφής και λογική ατοπία. Ο εμπορικός εορτασμός τους δεν είναι καν αυτό.

Πηγή: Το Βήμα

Διαβάστε περισσότερα...