Η αλήθεια των γεγονότων

Στὸ ξεκίνημα τῶν ἀγώνων τοῦ Μεγάλου σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση, ὁ διάβολος χρυσὸ τοῦ παρουσίασε. Μία φορὰ φανταστικὸ καὶ δεύτερη φορὰ πραγματικό. Ὅμως τὸν ἀντιπαρῆλθε· ὄχι πρόσκαιρα, ἀλλὰ παντοτινά.

Ὁ στοχαστικὸς καὶ μεγάλος Γέροντας ἐμπιστευτικὰ μοῦ μίλησε: «Ἀπὸ τὸ τίποτα πήραμε μισὸ δὶς καί». Τοῦ ἀπήντησα: «Μιμήσου τὸν Ἀντώνιο καὶ ἀντιπάρελθέ το. Ἔτσι καὶ θὰ ἀποκτήσης εἰρήνη καὶ θὰ δώσης». Μὲ βουτηγμένη ὅμως τὴν ψυχή του μέχρι τὰ μπούνια στὸ μέλι τοῦ χρυσοῦ καὶ τοῦ ἀργύρου, προχώρησε ἀκάθεκτος μὲ ἱμάτια χρυσᾶ καὶ διαμαντένια.

Ἔτσι, μιὰ μέρα ἄνοιξε ἡ αὐλαία τοῦ Ἁγίου Ὄρους μὲ ἐνθρονισμένο τὸν χρυσὸ καὶ τὸν ἄργυρο στὸν τόπο τῆς ἀκτημοσύνης! Ἔκθαμβος ὁ κόσμος, ἔκθαμβη ἡ οἰκουμένη εἶδε νὰ ρέη ὁ πλοῦτος. Στὰ χέρια τῶν μοναχῶν νὰ βρίσκεται ὁ θησαυρὸς τοῦ κόσμου. Ἄρχισε νὰ σείεται ὁ κόσμος καὶ νὰ γίνεται παγκόσμιο σκάνδαλο, σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη νὰ συζητιέται ὁ εὔκολος πλουτισμὸς τῶν καλογήρων, νὰ ἐμπλέκωνται καὶ πολιτευτές. Οἱ φτωχοὶ ἀνακεντρίστηκαν ὅπως τὰ ἄλογα καὶ οἱ πλούσιοι βρῆκαν συναδέλφους. Ἀπὸ δῶ νὰ τὰ κρύψουμε, ἀπὸ κεῖ νὰ τὰ φανερώσουμε, ἀπὸ δῶ ὀλυμπιακὸ χωριό, ἀπὸ κεῖ μουρέλα, φάνηκε ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου. Ἄρχισε ἡ ἐπένδυση ἢ μᾶλλον οἱ ἐπενδύσεις, οἱ ὁποῖες σιγά-σιγὰ ἔγιναν τόσο ἀπόκρυφες, ποὺ οὔτε ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀνακαλύψη. Λόγια, λόγια πικρά, ἄλλοτε πραγματικὰ καὶ ἄλλοτε φανταστικά, ἐνῶ μὲ ἕνα «ἀντιπαρέρχομαι» σταματάει τὸ διαβολικό, ἔρχεται ὁ Χριστός, ξυπόλυτος καὶ φτωχός, καὶ κάνει τὶς καλύτερες τοποθετήσεις.

Ἀπὸ τότε, ποιός νὰ φρενάρη; Τὰ δικαστήρια δὲν εἶναι τόσο δυνατὰ καὶ τόσο πιστευτά. Ἡ φαντασία τοῦ ἀνθρώπου δὲν συγκρατιέται. Ἄνοιξαν οἱ μπουκαπόρτες καὶ ὅλη ἡ ἄβυσσος μπῆκε μέσα καὶ πνίγει τὸ καράβι. Τριγμοὶ τὸ συνοδεύουν στὸ ταξίδι του. Ἡ Ἐκκλησία πάλι στὸ στόχαστρο, ἀλλὰ αὐτὴν τὴν στιγμὴ τόσο πυρόβλητη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε.

Μπορεῖ νὰ μὴ μᾶς παρέχεται ἡ δυνατότητα νὰ σκύψουμε στὶς κάσες τῶν χρημάτων, ἀλλ᾽ ὅταν μοναστήρια ἔχουν οἰκονομικοὺς καὶ νομικοὺς συμβούλους σὲ ξένες χῶρες, πῶς νὰ συγκρατήσης τὸν λογισμό σου; Καὶ ὅταν ἡγούμενοι συναναστρέφωνται καὶ συμπορεύωνται μὲ τοὺς πλουσιώτερους ἀνθρώπους στὶς μεγάλες πόλεις τῆς οἰκουμένης, κράτα, ἂν εἶσαι πραγματικὰ παλληκάρι τοῦ Χριστοῦ, ἀθόλωτο τὸν νοῦ σου…

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἀκτημοσύνη ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ ἀμέριμνο, στὴν θεία ἀδολεσχία. Μοναδική του ἀπασχόληση γίνονται τὰ θεϊκὰ πράγματα. Ὁ Μᾶρκος ὁ ἀσκητής, ὅταν μελέτησε τὴν τελεία ἀκτημοσύνη, ἀναλογίσθηκε ὅτι μέσα στὸ κελλί του εἶχε μία Ἁγία Γραφή. Εἶπε καθ᾽ ἑαυτόν: «καὶ αὐτὸ πλοῦτος εἶναι, περιουσία εἶναι», καὶ πῆγε καὶ τό ᾽δωσε κι ἔμεινε μόνον μὲ τὸν ἐπενδύτη του καὶ μὲ μιὰ δερμάτινη ζώνη. Ἔμεινε ὁ Μᾶρκος ὁ ἀσκητής, ὁ Ἀθηναῖος, μόνον μὲ τὸ δέρμα καὶ τὰ κόκκαλα! Δὲν σκέφθηκε νὰ ἐκμεταλλευθῆ τὸ κτῆμα του, γιὰ νὰ κάνη ἐλεημοσύνες. Μοῦ ἔλεγε ἕνας μοναχός μου: «Τί ντροπὴ νὰ πεθαίνη ὁ μοναχὸς καὶ νὰ βρίσκουν στὸ κελλί του πορτοφόλι ἔστω καὶ μὲ μία δραχμή», κι ἔμενε πάντοτε παντελῶς ἀκτήμων. Σήμερα γιατί τόση ἐπιθυμία καὶ τόσος ἀγῶνας γιὰ περιουσιακὰ στοιχεῖα, ἂν καὶ βαθιὰ μέσα μας ἀκοῦμε τὴν φωνὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ τὰ πάντα κατέχοντες»;

Πέρασε ἕνας Ἑλβετὸς τὸ καλοκαίρι ἀπὸ ἕνα κελλί. Εἶδε ὅτι ὁ μοναχὸς ποὺ διέμενε ἐκεῖ δὲν εἶχε τίποτα, οὔτε παξιμάδι. Ἐπιστρέφοντας στὴν πατρίδα του, τοῦ ἔστειλε πέντε δραχμές. Καὶ ἄλλος ὅμως προσκυνητὴς εἶδε τὴν ἀκτημοσύνη καὶ ἐτρόμαξε.

– Βάλε –τοῦ λέει– Γέροντα, ἕνα μουσαμᾶ, ἕνα στρωσίδι στὸ τραπέζι σου.

– Δὲν ἔχω νὰ τὸ πάρω, ἂν καὶ μοῦ εἴπανε φθηνὸς εἶναι ὁ μουσαμᾶς.

Αὐτὸς τότε τοῦ ἔστειλε τὸν ὀβολὸ τῆς χήρας. Εἶχε ὅμως λάβει πιὸ μπροστὰ τὴν βοήθεια τοῦ Ἑλβετοῦ. Τοῦ τὰ γύρισε ὀπίσω, λέγοντας:

– Εὐχαριστῶ, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ μοῦ ἔστειλε ὁ πρῶτος περαστικὸς φθάνουν γιὰ μένα γιὰ δύο χρόνια. Πάρε πίσω τὰ χρήματα καὶ διάθεσέ τα ὅπου ἐσὺ θέλεις.

Πόσο γρήγορα ἐξατμίστηκε τὸ πνεῦμα αὐτὸ καὶ θέλει ὁ μοναχὸς νὰ ἔχη στὸ κελλί του μαγαζί.

Ὁ λογισμὸς ποὺ μὲ κρατᾶ σὲ διηνεκῆ ἀπορία εἶναι γιατὶ ὁ διάβολος δὲν βάζει στὸν Ἀντώνιο σὰν πρῶτο δόλωμα τὴν γυναῖκα κι ἔβαλε τὰ χρήματα, ἐνῶ εἶναι τόσο ἐπιρρεπὴς ὁ ἄνθρωπος στὶς ὁρμὲς τῆς σάρκας. Γιατί τόσο ἐπιμένει νὰ τὸν μαγαρίση μὲ τὴν φιλοκτημοσύνη, μὲ τὰ χρήματα καὶ τὰ πλούτη; Ἂν τὰ μελετούσαμε αὐτὰ στὸν νοῦ μας, θὰ ἤμασταν συγκρατημένοι. Ἐμεῖς ὅμως, ἂν καὶ ζοῦμε ὠμὰ τὴν ζημιὰ τῆς φιλοκτημοσύνης, ἐξακολουθοῦμε τὴν δαιμονικὴ πορεία τοῦ κτᾶσθαι καὶ καταντήσαμε, ἀπὸ ὑψιπέτες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἤμαστε, σὰν τὸν δέσμιο ἀετὸ ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πιάση τοὺς αἰθέρες.

Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθῆ ἐμᾶς τοὺς μοναχοὺς καὶ νὰ μᾶς κρατήση μακριὰ ἀπὸ τὴν προδότρα φιλαργυρία. Ἂν ἀγαπᾶς τὰ πλούτη, ποῦ ἡ ταπεινοφορία, ποῦ ἡ ἐγκράτεια, ποῦ ἡ ξενιτεία; Ποῦ τοῦ Πέτρου ἡ φωνὴ «ἀργυρᾶ καὶ χρυσᾶ νομίσματα δὲν ἔχω· ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔγειρε καὶ περιπάτει»; Ἡ φιλοκτημοσύνη θὰ ρημάξη τὰ σπήλαια καὶ τὰ καταγώγια τῶν μοναχῶν. Ἂς ἀγαπήσουμε ὅλοι τὸν ἀφιλάργυρο τρόπο ζωῆς.

Δῶσε, Κύριε, σύνεση σὲ μᾶς τοὺς μοναχούς, νὰ κρατηθοῦμε στὴν ἐγκράτεια, στὴν ἀκτημοσύνη, στὴν ξενιτεία –γιατὶ ὄχι καὶ στὴν εὐλογημένη ζητεία, ἡ ὁποία ταπεινώνει τὸν ἄνθρωπο– καὶ στὴν πλήρη ὑπακοή. Ἀμήν.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

ΤΑ ΚΕΙΜΗΛΙΑ

Γρηγορίου Καθηγουμένου

της Ι. Μονής Δοχειαρίου 

Τὰ κειμήλια εἶναι πολύτιμα ἀντικείμενα τοῦ παρελθόντος, ποὺ φυλάσσονται στὸ κειμηλιαρχεῖο κάθε λαοῦ καὶ μᾶς ἀφήνουν, ὁσάκις τὰ περιεργαζώμαστε, εἴτε ἐθνικὲς εἴτε ἐκκλησιαστικὲς ἀναμνήσεις.

Βέβαια καὶ σ᾽ αὐτὰ ὑπάρχει ὑπερβολή. Παλιοὶ γεροντάδες μοῦ κατέθεταν ὅτι σὲ μεγάλη Μονὴ ὑπάρχει τὸ στέμμα καὶ ἡ ἀρματωσιὰ τοῦ Δαρείου, τοῦ βασιλιᾶ τῆς Περσίας· καὶ ἀλλοῦ τὸ γάλα τῆς Παναγίας καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ! Μερικὰ πρέπει νὰ τὰ ἀποσιωποῦμε καὶ ἄλλα ἂς τὰ δεχώμαστε ὅπως μᾶς τὰ παρέδωσαν οἱ πρόγονοί μας, χωρὶς μικροσκοπικὸ ἔλεγχο (Εἶναι-δὲν εἶναι; Ἀπὸ πότε εἶναι; Ποῦ βρέθηκε; Ποιός τὸ ἀφιέρωσε;).

Τὰ κειμήλια εἶναι σπουδαῖες κληρονομιές, ὅταν ὅμως μένουν ἐκεῖ ποὺ τὰ ἀφιέρωσαν. Ἀκούσατε τὰ κειμήλια ποὺ εἶχαν οἱ Ἰσραηλίτες στὴν κιβωτὸ τῆς Διαθήκης νὰ τὰ ἔβγαλαν ποτὲ σὲ λιτάνευση γιὰ λατρεία καὶ προσκύνηση; Ἐκεῖ πάντοτε παρέμεναν καὶ ἡ λυχνία καὶ οἱ πλάκες τῆς Διαθήκης καὶ τὸ μάννα. Ὅταν τὰ τριγυρνᾶμε στὸν κόσμο, δὲν γνωρίζω, δὲν ξέρω ἂν ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι κειμήλια. Καταντοῦν –καὶ μάλιστα τὰ ἐκκλησιαστικὰ κειμήλια– περισσότερο προβολὴ τῶν μεταφερόντων, παρὰ τῶν κειμηλίων. Ἐνῶ, ἂν προσπαθήσης νὰ κάνης τὴν ἴδια σου τὴν ζωὴ κειμήλιο, σπάνια βέβαια θὰ βγαίνης στὸν κόσμο ἢ καὶ καθόλου, θὰ ὠφελήσης ὅμως περισσότερο, ὅπως διδασκόμαστε ἀπὸ τοὺς βίους τῶν Ὁσίων.

Μία κόρη ποὺ ἀσπάσθηκε τὸν χριστιανισμὸ καὶ δούλεψε καὶ στὴν γραφίδα, γιὰ νὰ ἐνισχύση στὴν πίστη τοὺς ὁμοεθνεῖς της, κάποτε ὡδηγοῦσε στὴν Ἀθήνα, μεταφέροντας τὸν γέροντα Ἀμφιλόχιο γιὰ ἰατρικὴ ἐξέταση. Γιὰ μιὰ στιγμὴ μοῦ λέγει:

– Αἰσθάνομαι σὰν νὰ πιάνω πρώτη φορὰ τιμόνι, γιατὶ νιώθω πὼς μεταφέρω ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα κειμήλια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐγὼ ἡ ἀνάξια καὶ ἁμαρτωλή. Καὶ τὸ κάνω μὲ πολὺ φόβο, σὰν νὰ ὁδηγῶ πρώτη φορὰ στὴν ζωή μου. Θέλει κι αὐτὸ προετοιμασία, προπόνηση καὶ πνευματικὴ καὶ σωματική.

Θαύματα μπορεῖ νὰ γίνωνται, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἴμαστε συγκρατημένοι. Καλύτερα νὰ τὰ διηγοῦνται αὐτοὶ ποὺ τὰ ἔζησαν, παρὰ ἐμεῖς ποὺ τὰ ἀκούσαμε. Αὐτὴ ἦταν ἄλλωστε καὶ ἡ γραμμὴ στὴν Καινὴ Διαθήκη. Ὅταν θεραπεύθηκε ὁ δαιμονισμένος τῶν Γεργεσηνῶν, ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε «διηγοῦ παντοῦ τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ». Καὶ στὸν παραλυτικὸ παρόμοια ἐντολὴ ἔδωσε. Ποτὲ ὁ Χριστὸς στὸν λόγο του δὲν διηγήθηκε τὰ θαύματα ποὺ ἐπετέλεσε. Ἀντιθέτως, συνιστοῦσε στοὺς εὐεργετηθέντες πουθενὰ νὰ μὴ διηγηθοῦνε τὸ γεγονός, ἀλλὰ αὐτοὶ μόνοι τους διεκήρυτταν τὰ θαυμάσια τοῦ Θεοῦ.

Δὲν δοξάζεται ὁ Θεὸς μὲ κειμήλια καὶ ἀντικείμενα λατρείας, παρὰ μόνον ἂν σταθοῦμε ἐμεῖς πόλις κειμένη στὴν κορυφὴ τοῦ βουνοῦ, ἂν ἐμπλουτισθοῦμε ἐμεῖς μὲ τὶς ἀέναες χάριτες τοῦ Θεοῦ.

Ἡ μεταφορά τους γίνεται μὲ μεταξωτὰ φορέματα καὶ ὄχι μὲ ἐκεῖνα ποὺ φοροῦσε ὁ Πρόδρομος. Εἶναι τραγικὴ εἰρωνία νὰ προσφέρουμε γιὰ προσκύνηση στὸν κόσμο λείψανα Μαρτύρων καὶ Ὁσίων, οἱ ὁποῖοι καταδίκασαν στὴν ζωή τους αὐτὸ ποὺ στηλίτευσε καὶ ὁ Χριστός –«οἱ τὰ μαλακὰ φοροῦντες ἐν τοῖς οἴκοις τῶν βασιλέων εἰσί»– καὶ νὰ τὰ μεταφέρουμε ἐν πορφύρᾳ καὶ βύσσῳ βασιλικῇ καὶ μὲ ὑπέρμετρο κομπασμό. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο στήνουμε πυροβολεῖα, γιὰ νὰ μᾶς πολεμοῦν αὐτοὶ ποὺ ἔχουν κλονισμένη τὴν πίστη στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μεταφορά τους μὲ ὑπερπολυτελῆ αὐτοκίνητα καὶ παρουσιάσεις στρατιωτικὲς ἀπωθεῖ τὸν κόσμο ἀπὸ τὰ κειμήλια.

Κειμήλιο γίνε ἐσὺ βρέ, καὶ ἄσ᾽ το τὸ ἄλλο φυλαγμένο ἐκεῖ ποὺ σ᾽τὸ παρέδωσαν οἱ πατέρες σου. Δὲν εἶναι δικό σου τὸ κειμήλιο. Εἶναι τοῦ Γένους. Εἶναι τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι δῶρα κεκρυμμένα. Δὲν ὠφελοῦν τὸν κόσμο καὶ μάλιστα ὅταν ὑπάρχη δίπλα καὶ τὸ καλαθάκι ἢ ἡ καλάθα.

– Ποῦ εἶναι τὸ καλάθι; μὲ ρώτησαν, ὅταν ἔβαλα ἕνα τέτοιο κειμήλιο στὸ μετόχι τῆς Μονῆς Δοχειαρίου.

– Δὲν κατάλαβα. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ καλάθι;

– Νεόδμητο εἶναι τὸ μοναστήρι· δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ βοήθεια οἰκονομική;

– Δὲν ἔχει ἀνάγκη οὔτε ἀπὸ καλάθι οὔτε ἀπὸ οἰκονομικὴ βοήθεια. Γιὰ ζητεία ἦταν κάποτε, ὅταν μᾶς ἔκοβε ἡ λόρδα καὶ ἡ σκλαβιὰ μᾶς ἔπαιρνε τὸ ψωμὶ μέσα ἀπ᾽ τὸ στόμα. Τώρα, ποιό μοναστήρι, ποιά ἐκκλησία δὲν ἔχει τὰ ἀπαραίτητα; Ἂς μένουμε σ᾽ αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Ἔχετε σκεπάσματα καὶ τροφές; Νὰ ἀρκῆσθε σ᾽ αὐτά».

Τὰ μπουλούκια στὶς ὑποδοχὲς τῶν κειμηλίων δὲν εἶναι προβολή, δὲν εἶναι δόξα τοῦ Θεοῦ. Μᾶλλον εἶναι δική μας ἀνάγκη νὰ φανοῦμε στὸν κόσμο. Πόσο καλὰ θὰ εἶναι ἂν ἀκούσουμε τὸν λαό, ποὺ λέγει «νέτα οἱ τράγοι». Παραποιημένη εἶναι ἡ παροιμία, ἀλλὰ δὲν ἔχει χάσει τὴν ἀξία της.

Θὰ μοῦ πῆτε: «Ἐσὺ δὲν βγάζης κάθε χρόνο τὸ ἀντίγραφο τῆς Γοργοϋπηκόου;». Τὸ πηγαίνω σ᾽ ἕνα τόπο καὶ δὲν βαστῶ καλάθι. Μᾶλλον ἀδειάζει τὸ καλάθι ποὺ δὲν γέμισε ποτέ. Ἄλλωστε, ἡ Παναγία δὲν ὑπάγεται στὰ κειμήλια. Εἶναι σὲ ἄλλη τάξη καὶ θέση. Ἂς σταματήση τὸ τρεχαλητὸ τῆς ἁγίας Ζώνης, γιατὶ ἴσως μὲ αὐτὴν θὰ μᾶς δέση ἡ Παναγία καὶ θὰ μᾶς ἀποδιώξη ἀπὸ τὶς αὐλές της.

Ἂς εἴμαστε ἰδιαιτέρως προσεκτικοί, καὶ μάλιστα ὅταν λιτανεύουμε τὸν πανάγιο Σταυρό, τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν κειμήλιο τῆς πίστεώς μας, ποὺ σηκώνει καὶ λατρεία καὶ προσκύνηση, γιατὶ συμβολίζει ὁλόκληρη τὴν θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλα κειμήλια ἔχουν μικρὸ περιεχόμενο ἔναντι τοῦ τιμίου Σταυροῦ καὶ μάλιστα ἂν εἶναι κειμήλιο ποὺ δὲν σηκώνει περικοκλάδες καὶ κοσμικὲς πομπές, τότε ἂς εἶναι περιωρισμένη ἡ λιτάνευσή του· καλύτερα μόνον στὸν χῶρο ποὺ φυλάσσεται. Μὲ τὴν παρουσίαση κάποιων σπανίων κειμηλίων, χάνει τὸ σύμβολο τοῦ Σταυροῦ τὴν μοναδικότητα ποὺ πρέπει νὰ ἔχη στὰ μάτια τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων. Ἀποπροσανατολίζουμε τὴν εὐλάβεια τοῦ κόσμου σὲ ἄλλα μικρὰ κειμήλια, τὰ ὁποῖα δὲν εἶναι ἀντάξια τοῦ Σταυροῦ καὶ σπάνια τὰ βλέπουμε, καὶ τρέχουμε περισσότερο ἐκεῖ, παρὰ στὴν προσκύνηση τοῦ ζωοποιοῦ ξύλου. Πουθενὰ ἡ Ἐκκλησία δὲν προβάλλει προσκύνηση καὶ λατρεία ἄλλων κειμηλίων, πλὴν τοῦ τιμίου Σταυροῦ. Αὐτὸν περιμένει ὅλος ὁ κόσμος νὰ προσκυνήση καὶ νὰ ἀνακράξη τὸ «Κύριε, ἐλέησον». Γι᾽ αὐτό, ἂς προσέχουμε καὶ ἂς ἔχουμε συντηρητικότητα γιὰ τὰ ἄλλα κειμήλια ποὺ κληρονομήσαμε ἀπὸ τοὺς πατέρες μας, ἐκ τῶν ὁποίων πολλὰ εἶναι καὶ συζητούμενα, ἴσως καὶ ἀμφιβαλλόμενα. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου δὲν ἔχει τέτοια βάσανα: «Εἶναι-δὲν εἶναι; Ποιός τὸν βρῆκε; Ποιός τὸν φύλαξε καὶ ἔφθασε μέχρις ἐμᾶς;».

Μόνον ὁ Σταυρὸς εἶναι τόσο ἀρρήκτως συνδεδεμένος μὲ τὸ σῶμα τοῦ Θεανθρώπου, ποὺ μποροῦμε βλέποντάς τον νὰ ἀναφωνήσουμε αὐθόρμητα «νά ὁ Χριστός» καὶ νὰ τὸν προσκυνήσουμε. Γιὰ τὰ ἄλλα κειμήλια ποὺ φορέθηκαν ἢ χρησιμοποιήθηκαν κάποτε στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτό. Παραδείγματος χάριν ἡ ἁγία Ζώνη δὲν εἶναι Παναγία, εἶναι ἡ ζώνη τῆς Παναγίας. Τοῦ Σταυροῦ ὁλόκαρδα δέχομαι τὴν λιτάνευσή του, τὴν λατρεία του καὶ τὴν προσκύνησή του. Γι᾽ αὐτό, μόνον στὸν Σταυρὸ ἔχω εὐρύτητα λατρείας καὶ προσκυνήσεως·  στὰ ἄλλα, κομποδέματα.

Τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστὰ καὶ αὐτὰ ποὺ μεταμορφώνουν τὴν ζωή μας ἐπιτελοῦνται ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου κάθε ναοῦ. Ἔχουμε τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας μὲ τὴν συμμετοχή μας στὸ μεγάλο μυστήριο, ποὺ μᾶς κάνει σύσσωμους καὶ σύναιμους Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. Αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπιθυμοῦμε καὶ αὐτὸ πρέπει νὰ προσμένουμε. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο θαῦμα ποὺ ἐπιτελεῖται σὲ κάθε θεία Λειτουργία. Αὐτὸ εἶναι ποὺ τό ᾽χουμε δίπλα στὸ σπίτι μας καὶ δὲν χρειάζεται γιὰ νὰ τὸ πάρουμε τελετές, παρὰ μόνον φόβος Θεοῦ, ἀγάπη καὶ πίστη.

Ἔχεις, λαὲ τοῦ Θεοῦ, τὸν ἁγιασμό· μὴ ζητᾶς περισσότερα. Ὅλα τὰ ἔχεις κοντά σου. Μᾶς τὰ ἔδωσε ὁ Χριστός. Προσκύνα καὶ μὴ ζητᾶς πανηγύρια καὶ γιορτές. Εἶναι ἀρκετὸ αὐτὸ ποὺ ἔχεις κάθε μέρα γιὰ τὴν σωτηρία σου. Ἐπιτέλους ἐνωτισθῆτε καὶ μὴ ζητᾶτε πράγματα τὰ ὁποῖα δὲν ξέρετε οὔτε ἐσεῖς οὔτε ἐμεῖς ἂν ὠφελοῦν καὶ χαριτώνουν.

Πικρόλαλα ὁμιλῶ αὐτὴν τὴν ὥρα. Δὲν τὸ κάνω οὔτε ἀπὸ ζήλεια οὔτε ἀπὸ φθόνο, ἀλλὰ ἀπὸ λύπηση αὐτῶν τῶν κινήσεων στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Γινόταν ἀπὸ παλιά, ἀλλὰ τώρα συμφέρει νὰ σταματήση. Ὄχι «φέρτε τὸ κειμήλιο, γιὰ νὰ εἰσπράξουμε καὶ νὰ τελειώση ἡ οἰκοδομὴ τοῦ ναοῦ». Ἄφηνε· οὔτε κόντυναν τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ οὔτε τὶς παλάμες ἔσγιγξε. «Ἀνοίξαντός σου τὴν χεῖρα, τὰ σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος.»

Ὅσο θυμᾶμαι ὅτι τὸ συγκεκριμένο κειμήλιο μεταφέρθηκε μὲ συνοδεία μοτοσυκλετιστῶν σὲ γηραιὸ καὶ ἄρρωστο πρωθυπουργό, καὶ ὄχι ἡ μεταλαβιά, τὸ ἐφόδιο τῆς αἰώνιας ζωῆς, ὁ νοῦς μου ἐκταράσσεται καὶ ἐπαναλαμβάνω ἐκεῖνο ποὺ ἔλεγε ἕνας γέρος στὴν πατρίδα μου «μπρέ, μπρέ, μπρὲ τὶ ἐπάθαμε! Τῆς Παναγιᾶς τὰ ροῦχα στὴν πλουσιωτέρα οἰκία τοῦ κόσμου!...»

Παναγία μου, νύχτωσε κι ἐχάσαμε τοὺς ἀληθινοὺς δρόμους; Τί ἔγινε; Σκοτάδια μᾶς περιεκύκλωσαν; Δὲν διαβάζουμε τὸ Εὐαγγέλιο, ποὺ λέγει «ὅταν ἀσθενῆς, προσκάλεσε τοὺς πρεσβυτέρους τῆς Ἐκκλησίας καὶ αὐτοὶ μὲ τὸ μυστήριο τοῦ εὐχελαίου, θὰ ἀναρρώσουν, θὰ συνεφέρουν τὸν ἀσθενοῦντα»;

Ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ εἶδα αὐτό: νὰ λιτανεύεται στὴν κηδεία τοῦ Παύλου τοῦ βασιλιᾶ καὶ τῆς Εὐαγγελίστρας τῆς Τήνου ἡ εἰκόνα. Πόσο τραγικοποιοῦμε τὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας! Οἱ μουσουλμάνοι εἶναι σοβαρότεροι ἀπὸ μᾶς. Δὲν πῆραν τὴν τρίχα τοῦ Μωάμεθ ἀπὸ τὴν Μέκκα νὰ τὴν γυρίζουν στὸν κόσμο, ἀλλὰ ὑποδεικνύουν στοὺς ὀπαδούς τους ἐκεῖ νὰ πηγαίνουν νὰ τὴν προσκυνοῦν.

Εὐτυχῶς ὁ Χριστός, γιὰ νὰ ἀναστήση τὸν Λάζαρο, δὲν κουβάλησε κανένα κειμήλιο ἀπὸ τὰ ἄνω δώματα, γιατὶ ὁ Ἴδιος ἤτανε τὸ ἀληθινὸ κειμήλιο τοῦ κόσμου.

Ἂς ἐπιστρέφουμε σιγά-σιγὰ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἂς στοιχίζουμε τὴν ζωή μας στὶς διδαχὲς τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς πίστεώς μας.

Κύριε, –ἂς λέμε ὅλοι Κύριε– δίδαξόν ἡμᾶς τὴν ὁδὸν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐν τῷ φωτί σου πορευσόμεθα. Ἀμήν.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Ταινία: Ostrov (ΤΟ ΝΗΣΙ) (2006)

Γέροντος Μωυσή Αγιορείτου

Έχω 35 χρόνια να πάω στον κινηματογράφο. Νέος πήγαινα συχνά. Περισσότερο θέατρο. Μια ημέρα επισκέφθηκα έναν φίλο αγιογράφο στις Καρυές του Αγίου Όρους και μου πρότεινε να μου δείξει μια ταινία στον υπολογιστή του. Προσποιήθηκα ότι βιάζομαι, για ν' αποφύγω. Στην επιμονή του υπέκυψα και δεν μετάνιωσα.

Ήταν μια ταινία του ρώσου σκηνοθέτη P. Lounguine, που δεν τον γνώριζα καθόλου, που με καθήλωσε στο άβολο κάθισμά μου κοντά στο δίωρο. Δεν είμαι τεχνοκριτικός. Θα καταθέσω ταπεινά την ευχάριστη έκπληξη της ωραίας εντυπώσεώς μου. Σ' ένα μικρό νησί του παγωμένου βορρά της Ρωσίας είναι ένα ορθόδοξο μοναστήρι με καμιά εικοσαριά μοναχούς και την τυπική καθημερινή ζωή του. Ξεχωρίζει η μορφή του μοναχού Ανατόλιου. Ζει έξω από το μοναστήρι, σε μια καρβουναποθήκη, κάπως ιδιόρρυθμα. Οι συμμοναστές του δεν φαίνεται να τον συμπαθούν ιδιαίτερα, παρότι εργάζεται κοπιαστικά και τους θερμαίνει με το κάρβουνο. Κάποιοι επισκέπτες όμως τον συμπαθούν και θεωρώ ότι βοηθούνται από την προσευχή του. Αυτό το τελευταίο ξενίζει τους άλλους μοναχούς, που θέλουν να πιστεύουν πως μόνο αυτοί γνωρίζουν να ερμηνεύουν τον τρόπο που επιχέεται η χάρη του Θεού στους ανθρώπους. Είναι τραγικό να υπηρετείς ισόβια το Θεό της αγάπης και να μην αγαπάς αληθινά.

Νομίζω πως ο σκηνοθέτης έχει συλλάβει καλά το βαθύ νόημα της Ορθοδοξίας, κάτι που σπάνια συναντάται, αν και είμαι ανενημέρωτος. Η αυτοδικαιωτική ηθική απομόνωση από την αγιότητα, που είναι πάντα ταπεινή και με πολλή αγάπη. Οι προϊστάμενοι του μοναστηριού έχουν πολλές γνώσεις, πολλά πράγματα και ο κόσμος τους τρέφει μεγάλη εκτίμηση, όμως τους λείπει η αληθινή ταπείνωση και η θυσιαστική αγάπη. Ο Ανατόλιος πλησιάζει τον Θεό γυμνός, δίχως προφυλάξεις, επιφυλάξεις, όρους και δοσοληψίες. Παρουσιάζεται ατόφιος, αυτός που είναι στην πραγματικότητα. Δίχως μάσκες, ψευτοευγένειες και χαζοκαλοσύνες. Ανυπόκριτα γνήσιος, αληθινός, μετανοημένος, με συναίσθηση της αμαρτωλότητάς τους. Ο Ανατόλιος είναι ακτήμων, ελεύθερος, ενάρετος. Κρύβει όμως την αρετή του με τη διά Χριστόν σαλότητα. Αδιαφορεί για την εκτίμηση των ανθρώπων, νοιάζεται πολύ για τη σωτηρία της ψυχής του και βοηθά τους άλλους από πραγματική αγάπη, δίχως να προσδοκά έπαινο, κέρδος, τιμή. Δεν γίνεται όμως μίζερος, παραπονιάρης και κακομοίρης. Δεν προκαλεί τον οίκτο. Η στάση του έχει μια υπέροχη σεμνότητα και γενναιότητα.

Μέσα στην απέραντη μοναξιά του ο Ανατόλιος αισθάνεται ζωντανή την παρουσία του Θεού στη ζωή του και ελπίζει ακράδαντα στη συγχώρεσή του για τα μεγάλα του ανομήματα. Βαδίζει κουρασμένος και ταλαιπωρημένος δίχως τα δεκανίκια της υποστήριξης και της ψευτοπαρηγοριάς. Έχει μια αρχοντιά η ταπείνωσή του κι ένα ηρωισμό η άσκησή του. Δεν ξεγελά κανένα και δεν ξεγελιέται. Ξέρει ποιος είναι, τι κάνει και γιατί το κάνει. Τον φωτίζει ο Θεός και γίνεται άφοβος κι ελπιδοφόρος.

Θα μπορούσε η Ορθοδοξία να εμπνεύσει την τέχνη. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει. Υπάρχει μια δυσπιστία κι επιφύλαξη των καλλιτεχνών, των λογοτεχνών και των διανοούμενων στις πηγές της ορθόδοξης πίστης. Ο καταπληκτικός Ντοστογιέφσκι των "αδελφών Καραμαζόφ", ο υπέροχος Παπαδιαμάντης των ωραιότατων διηγημάτων, ο Ταρκόφσκι των ταινιών με νόημα και ουσία, ο Σολωμός των κατανυκτικών στίχων έχουν από τους Νεοέλληνες λησμονηθεί. Ο ρώσος σκηνοθέτης P. Lounguine διάβασε Γεροντικά και Συναξάρια και κατάλαβε καλά τι σημαίνει ορθόδοξη πνευματικότητα. Έτσι το "νησί του" μας διδάσκει ότι άνθρωπος δεν είναι μόνο όποιος τρώει και κοιμάται, κερδίζει και εξουσιάζει. Αληθινός άνθρωπος είναι όποιος γνωρίζει να υπομένει, ν' αγαπά κι ελπίζει. Ο Ανατόλιος είναι ένας τέτοιος άνθρωπος.

Η μεγάλη ή η μικρή οθόνη μάς παρουσιάζουν συνεχώς τον αγχωμένο υπεράνθρωπο, τον εξουσιαστή, τον εξυπνάκια, τον υποκριτή, τον ανερχόμενο πατώντας επί πτωμάτων ή τον παλιάνθρωπο που αισχρολογεί, ασχημονεί, υβρίζει, ψεύδεται, απατά και κολακεύει. Σπάνια η αγιότητα στον κόσμο και δεν παρουσιάζεται πια.

Ο Ανατόλιος δεν μπορεί πλέον να είναι ήρωας καμιάς ελληνικής ταινίας.

Δεν είναι ένας διά Χριστόν σαλός της αρχαίας αγιοτρόφου ορθόδοξης παράδοσης, αλλά ένας ενοχλητικός, άξεστος, βαρύς, θεοπάλαβος καλόγερος. Κι όμως η παράδοση κρυμμένη υπάρχει και στο Άγιον Όρος και αλλού.

Ευχαρίστησα τον καλό φίλο για την ευκαιρία που μου έδωσε να δω έστω κι έτσι την ωραία αυτή ταινία, που με γέμισε σκέψεις και μερικές θέλησα να μεταφέρω εδώ. Δεν ξέρω τι κατάφερα, πάντως αν σας δοθεί η ευκαιρία δείτε την ταινία αυτή και νομίζω δεν θα μετανιώσετε. Έχει κάτι να πει. Μη μείνουμε σε αυτές που δεν λένε τίποτε, μα τίποτε ...

Πηγή: Τρελο-γιάννης

Το νησί  2006 
Δραματική ταινία/Βιογραφική ταινία ‧ 1 ώ. 52 λ.

Ημερομηνία κυκλοφορίας στο σινεμά: 23 Νοεμβρίου 2006 (Καζακστάν)
Σκηνοθέτης: Pavel Lungin
Εκδότρια: Albina Antipenko
Βραβεία: Βραβείο Νίκα Καλύτερου Α' ανδρικού ρόλου,
Υποψηφιότητες: Βραβείο Νίκα Καλύτερου σκηνογράφου

Διαβάστε περισσότερα...

Πως θωρώ την Εκκλησία και την Ελλάδα

Περνώντας τὰ χρόνια, ἐννόησα ὅσο κανένα ἄλλο πρᾶγμα, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία εἶναι –μὴ θεωρηθῆ ὑπερβολή– τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ εἰσοδεύεται μέσα στὸν κόσμο ἀπὸ τοὺς ἔχοντες ἀκώλυτο τὴν ἱερωσύνη. Βλέποντας στὴν μία ὄψη τοῦ Εὐαγγελίου τὸν Σταυρὸ καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὴν Ἀνάσταση, λέγω καθ᾽ ἑαυτόν: «Ἡ ὡραιότερη σύζευξη ποὺ ἔγινε στὸν κόσμο εἶναι τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία». Ἂν δὲν δοῦμε ἔτσι τὰ πράγματα, καθόλου δὲν θὰ πονέση ἡ ψυχή μας γιὰ ὅσα γίνονται στὸν κόσμο καὶ στὴν Ἐκκλησία.

Οἱ μουσουλμάνοι ὑψώνουν τὸ κοράνιο καὶ οἱ χριστιανοὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ κοράνιο δὲν εἶναι μόνον ἡ διδασκαλία τοῦ Μωάμεθ, ἀλλὰ καὶ ἡ σύσταση τῶν ἰσλαμικῶν χωρῶν. Ποτὲ δὲν θὰ μπορέση ἡ καρδιά μου νὰ βάλη τὸ Εὐαγγέλιο δίπλα στὸ κοράνιο καὶ ποτὲ δὲν θὰ πιστέψω ὅτι θὰ ὑπάρξη βιβλίο ποὺ θὰ ἔχη ὑψηλότερη καὶ ἀληθινότερη διδασκαλία ἀπὸ τοῦ Εὐαγγελίου.

Ἂν ὁ Ἕλληνας δὲν θεωρήση τὰ πράγματα αὐτὰ ὅπως εἶναι στὴν πραγματική τους διάσταση, δὲν θὰ μπορέση νὰ πονέση γιὰ τὰ σημερινὰ τεκταινόμενα, οὔτε θὰ κατανοήση γιατὶ ἕνας καλόγερος σηκώνει μαῦρες σημαῖες γιὰ τοὺς ἀντιχρίστους, καὶ θὰ τὸν χαρακτηρίση περιθωριακὸ καὶ ἐχθρὸ καὶ πολέμιο τῶν κρατούντων. Ἔτσι ὅμως, εἶμαι σίγουρος ὅτι δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιβιώσουμε ὡς ὀρθόδοξο Ἔθνος καὶ Ἐκκλησία.

Τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ εἰσοδεύουμε στὴν ἐκκλησία, πρέπει νὰ τὸ λατρεύουμε, νὰ τὸ προσκυνοῦμε καὶ νὰ τὸ ἐγκολπωνώμαστε ὡς τὸν θησαυρὸ τὸν ἀδαπάνητο, ποὺ μᾶς τὸν δώρησε ὁ ἴδιος ὀ ἀληθινὸς Θεὸς ὡς ἀληθινὸ κώδικα τῆς ζωῆς μας. Οἱ παλιοὶ ἱερεῖς ποὺ βίωναν αὐτὴν τὴν διδασκαλία, στὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία», τὸ σήκωναν πολὺ ψηλὰ τὸ Εὐαγγέλιο ἐπὶ τῆς ἁγίας Τραπέζης καὶ μετὰ σταυροσημείωναν μὲ αὐτὸ τὴν ἁγία Τράπεζα. Τώρα, μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία», εὐθὺς σταυροσημειώνουν, χωρὶς νὰ τὸ ὑψώνουν, γιατὶ ἔπαυσαν νὰ πιστεύουν ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Δὲν εἶναι λεπτομέρειες αὐτές, ἀλλ᾽ ἡ οὐσία ποὺ ὑπογραμμίζει τὴν ζωή μας. Παρακαλῶ ἂς σταθοῦμε σ᾽ αὐτὴν τὴν θεώρηση τοῦ Εὐαγγελίου, γιὰ νὰ μὴ κλαύσουμε καὶ θρηνήσουμε σὰν τὸν Ἱερεμία μετὰ τὴν βαβυλώνια αἰχμαλωσία, ποὺ ἤδη τὴν προγευόμαστε, τοῦ ΣΥΡΙΖΑ μεσουρανοῦντος. Ἡ ἄρνηση αὐτῆς τῆς πίστης θὰ ἐπιθέση ἐπὶ τοὺς τραχήλους μας τὴν χειρότερη σκλαβιὰ ποὺ ἐδοκίμασαν ἄνθρωποι ποτὲ στὴν γῆ.

Δὲν εἶμαι οὔτε πάνω ἀπὸ κάθε Ἕλληνα οὔτε πάνω ἀπὸ κάθε ὀρθόδοξο χριστιανὸ. Εἶμαι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἐλαχιστοτέρων, ποὺ προσπαθῶ νὰ ζῶ μέσα σ᾽ αὐτὸ τὸ κλίμα, ποὺ δημιούργησε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ Ἑλληνισμός. Χρόνια προσπαθοῦνε νὰ διαλύσουν αὐτὸν τὸν δεσμό, νὰ καταστρέψουν αὐτὴν τὴν ἁγιασμένη συμπόρευση. Γι᾽ αὐτό, κι ἂν δὲν ὑπάρχει παπᾶς νὰ τὸ εἰσοδεύη στὴν πόλη σας καὶ στὸ χωριό σας, ἔχετε δικαίωμα νὰ τὸ εἰσοδεύσετε ἐσεῖς. Ὄχι ὅμως ὑπὸ μάλης τὸ Εὐαγγέλιο, ὅπως τὸ ἔχουν οἱ Ἰεχωβάδες, ἀλλὰ ἐπὶ τῶν βραχιόνων μας νὰ τὸ ὑψώνουμε καὶ στὸ ὕψος τῆς κεφαλῆς μας, λέγοντας τὴν εὐχὴ τῆς Ἐκκλησίας «Εὐλογημένη ἡ εἴσοδος τῶν ἁγίων σου πάντοτε, νῦν καὶ ἀεί…». Τὸ τονίζω αὐτό, γιατὶ μερικοὶ ἱερεῖς εἰσοδεύουν τὸ Εὐαγγέλιο στὸ ὕψος τῆς κοιλιᾶς τους, σὰν νὰ εἶναι κάτι ποὺ τὸ βαρέθηκαν. Ἔλεγε ἡ μάμμη μου: «Ἐτοῦτος ὁ παπᾶς σὰν νὰ βαριέται νὰ λειτουργήση». Ὁ ζωντανὸς τρόπος λειτουργίας τοῦ παπᾶ ἐξεγείρει ὅλο τὸν κόσμο σὲ ἀληθινὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ.

Ὅπου εἰσοδεύεται τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ ὑπάρχουν ἅγιοι, ὑπάρχει αὐτὴ ἡ μεγάλη δημιουργία τῆς ἁγιότητος. Μὴ χαμηλώσετε ποτὲ τὰ χέρια σας καὶ ἀφήσετε τὸ Εὐαγγέλιο στὴν ἄκρη καὶ καταπιαστεῖτε μὲ ἄκαρπες φιλοσοφίες.

Ἐκμεταλλευθεῖτε, ἀγαπημένοι μου χριστιανοί, τὸ γεγονὸς ὅτι εἴμαστε «βασίλειον ἱεράτευμα, ἔθνος ἅγιον», καὶ κάμνετε ὅ,τι κάνει ὁ παπᾶς, πλὴν τῶν μυστηρίων. Αὐτὰ θέλουν εἰδικὴ ἱερωσύνη. Ἀλλὰ μὲ τὴν γενικὴ ἱερωσύνη ποὺ ἔχουμε ὅλοι, μποροῦμε πολλὰ πράγματα νὰ ἱερουργοῦμε μέσα στὸν κόσμο. Γίνετε ἱερεῖς καὶ προφῆτες καὶ διδάσκαλοι, καὶ συνεχῶς στοχάζεστε ὅ,τι ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέδωσε. Εἴτε τὸ θέλουμε εἴτε ὄχι, ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὸν δικό της κόσμο, τὴν δική της πορεία. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς σιτίζει καὶ ἐν τῇ ἐρήμῳ. Ἡ Ἐκκλησία ζητᾶ νὰ ζοῦμε ὑπὸ τὸ κράτος της. Ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ συντελοῦνται εἴτε φανερὰ εἴτε μυστικὰ καὶ ἐν παραβύστῳ, εἶναι τὰ ἀγκάθια ποὺ ἔσπειρε ὁ ἐχθρὸς διάβολος, ὅταν ὁ σπορέας ἀποκοιμήθηκε. Βάλτε δρεπάνι, κλῆρος καὶ λαός, καὶ κάποιο χειρόβολο θὰ θερίσετε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ φτιάξετε δεμάτια, γιὰ νὰ γεμίσετε τοὺς σιτοβολῶνες σας. Φτωχὸς εἶναι μόνον ὁ διάβολος. Ἡ χρηστότητα ἐνέπλησε τὰ σύμπαντα. Ἐργαστεῖτε νὰ κάνετε τοὺς κρατοῦντες φτωχούς, ἄκαρπα στάχυα. Ἀδειάστε τοὺς σιτοβολῶνες τῆς ἀπιστίας, τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀκολασίας.

Ὅταν ρώτησα τὸν παπα-Δαμιανό, τὸν οἰκονόμο τῆς Μονῆς Λογγοβάρδας, στὰ τέλη τῆς ζωῆς του

– Τί θὰ γίνη μὲ τὸν παράδεισο;

μοῦ ἀπήντησε

– Ὅλος δικός μας.

Βεβαία ἀπάντηση πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό. «Ὅλος δικός μας.» Σ᾽ αὐτὴν τὴν περίπτωση δὲν ψάχνουμε γωνιὲς καὶ καντούνια τοῦ παραδείσου, ἀλλὰ τὴν θέα τοῦ Θεοῦ.

Τελειώνοντας αὐτοὺς τοὺς ταπεινούς μου στοχασμούς, παρακαλῶ ὅλοι νὰ εἰσοδεύουμε τὸ Εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ εἶναι μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεὸς ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Στὸν κάβο τῆς Μονῆς Δοχειαρίου μπορεῖ νὰ δῆτε δυὸ σημαῖες, οἱ ὁποῖες κυματίζουν, γιὰ νὰ ἐκφράζουν στὸν κόσμο ὅλα αὐτὰ ποὺ γράψαμε σ᾽ αὐτὸ τὸ ἀρθρίδιο. Πιστὲ λαέ, φωτογράφισέ τες καὶ ἀνάρτησέ τες στὸν τόπο τῆς ἐργασίας σου. Ἐκκλησία καὶ Ἑλλάδα. Συμπορευθῆτε. Μὴν ἀποκάμετε. Ὅλα δικά μας εἶναι.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Άγιον Όρος, ένα υπέροχο βίντεο με τον π. Επιφάνιο

Ένα υπέροχο βίντεο από τον Κωνσταντίνο Τσεκλένη με τον π. Επιφάνιο, που παρουσιάζει στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της χιλιόχρονης πολιτείας. Το Άγιον Όρος το οποίο το 1960 γιόρτασε ήδη τα χίλια χρόνια ζωής, είναι ένας μοναδικός τόπος αποκλειστικά αφιερωμένος στην προσευχή και την άσκηση και απαγορεύεται κάθε άλλη δραστηριότητα. Έχει αποκληθεί και το Θιβέτ της Ευρώπης. Στο σύντομο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να πάρετε μια γεύση.

Διαβάστε περισσότερα...

ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΟΙ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ἤρκησαν δυὸ σημαῖες, ὄχι ἐπαναστατικὲς ἀλλὰ ἀληθινές, νὰ συνάξουν στὸ ῎Ορος καρδιολόγους, γιὰ νὰ ἀκροαστοῦνε τὰ βάθη τῶν καρδιῶν τῶν ἐγκαταβιούντων ἐν τῷ Ὄρει τούτῳ τοῦ Ἄθωνος. Κύριε Θεοχάρη, δὲν σὲ γνωρίζω, ἀλλὰ σοῦ συνιστῶ νὰ ἀλλάξης ἀκουστικά, γιατὶ εἶναι σὰν τοῦ γιατροῦ τοῦ Πυργῆ στὸ χωριό μου, ποὺ ποτὲ δὲν ἄκουγε ἀκροαστικὰ στὸν ἀσθενῆ. Τὸ βράδυ τὸν ἐξέταζε καὶ ἔλεγε «Ἐγὼ δὲν ἀκούω τίποτα». Τὸ πρωὶ ὅμως ἡ καμπάνα τοῦ χωριοῦ δήλωνε τὰ ἀκροαστικὰ τοῦ ἀσθενῆ… Πόθεν γνωρίζεις πὼς οἱ σημαῖες αὐτὲς ἐκφράζουν τὴν Μονὴ Δοχειαρίου καὶ κάποιους ἀναρχικοὺς μοναχοὺς κελλιῶτες τοῦ Ἄθωνα; Μὲ κανένα κελλιώτη δὲν συναγελάζωμαι, γιατὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος μοῦ λέγει «Κοινοβιάτης ἐκλήθης; Μὴ σὲ μέλει γιὰ τοὺς ἀσκητές». Ὅπου ἀκούω γιὰ καλὸ κοινόβιο, ἐκεῖ διακριτικὰ γίνομαι προσκυνητής.

Ἂν ἡ καρδιὰ τοῦ μοναχοῦ δὲν ἔχη ζῆλο γιὰ τὰ τῆς πίστεως καὶ τῆς ὀρθῆς ζωῆς, εἶναι ἄρρωστη, δὲν αἱματώνεται οὔτε ἀπὸ τὴν Γραφὴ οὔτε ἀπὸ τὴν Παράδοση. Ὑπάρχει ζῆλος καὶ ζῆλος. Ὁ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλος ἂν λείψη ἀπὸ τοὺς μοναχούς, δὲν ὑπάρχει πιὰ λόγος νὰ ὑπάρχη μοναχισμὸς στὴν Ἐκκλησία. Βάλε τὸ ἀκουστικό σου στὶς καρδιὲς τῶν ταπεινῶν, τῶν φτωχῶν, τῶν καταφρονημένων μοναχῶν, καὶ τότε θὰ ἀκούσης τὴν καρδιὰ τὴν ζέουσα, τὴν καρδιὰ τὴν πυρακτωμένη, τὴν καρδιὰ τὴν ἐρωτευμένη μὲ ὅ,τι μᾶς ἄφησε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο. Μᾶλλον βάζεις τὸ ἀκουστικό σου σὲ καρδιὲς ποὺ ξεναγαποῦνε, σὲ καρδιὲς ποὺ πορνεύουν, σὲ καρδιὲς ποὺ ἐρωτοτροποῦνε μὲ τὰ ἡδέα τοῦ κόσμου, μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ νῦν αἰῶνα, σὲ καρδιὲς ποὺ ὑψηλοφρονοῦνε.

Ἐσύ, σὰν Ἕλληνας καὶ χριστιανὸς ὀρθόδοξος, ἐπαναπαύεσαι καὶ στοιχίζεσαι πίσω ἀπὸ τὰ βδελυρὰ θεσπίσματα τῶν Συριζαίων; Τότε, σὲ ποιόν Θεὸ πιστεύεις; Τὶ κρῖμα νὰ ἀπολογῆσαι γιὰ μεγάλα πράγματα μὲ γελοίους ἰσχυρισμούς: Ἡ γιορτὴ τοῦ Σταυροῦ δὲν ἀφήνει χῶρο νὰ συνεορτάση ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας, καὶ ἡ νηστεία τῆς ἡμέρας δὲν ἀφήνει δυνάμεις στοὺς γεγηρακότες ἡγουμένους νὰ ὑποδεχθοῦν τὸν ἀρχηγὸ τοῦ κράτους! Δὲν σκέπτεσαι ὅτι ὁ λαὸς αὐτὸς τρώει ψωμάκι, καὶ ὄχι σανὸ καὶ βλῆτα; Σὲ παρακαλῶ μέριασε καὶ βάλε τὸ ἀκουστικό σου στὴν τσέπη σου καὶ μὴ παριστάνης τὸν καρδιολόγο τοῦ Ὄρους. Τὴν καρδιά μας τὴν ἀκροάζεται ὁ Θεός καὶ ὁ κόσμος τοῦ μόχθου καὶ τοῦ πόνου. Μὴν ἀκουμπᾶς τὶς καρδιὲς τῶν μοναχῶν, γιατὶ ἂν καῖνε, θὰ σὲ κάψουνε, καὶ ἂν δὲν φλογίζωνται, θὰ σὲ μουτζουρώσουνε. Τὸ καμίνι ποὺ καίει 48 ὧρες δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀγγίξουμε. Τὴν καρδιὰ τοῦ μοναχοῦ, ποὺ καίει διὰ βίου, μπορεῖς ἐσὺ νὰ τὴν ἀγγίξης; Πλατειὰ εἶν᾽ ἡ καρδιὰ τοῦ μοναχοῦ, ἀλλὰ καίει, καὶ ὅσα προφυλακτικὰ νὰ βάλης στὰ χέρια σου, μὴ γίνεσαι φιρφιρής, θὰ σὲ κάψη. Μὴ μειώνης τὰ φρονήματα τῶν μοναχῶν, γιατὶ τοὺς ὑποτιμᾶς καὶ τοὺς φτιάχνεις μασκαράδες. Δυστυχῶς ὑπάρχουν καὶ τέτοιοι σήμερα, ἀλλὰ εἶναι δυσεύρετοι, γιατὶ περπατοῦν στὶς κορυφές. Μὴ γίνεσαι τρυποφράκτης καὶ πᾶς νὰ βγάλης στὸ φῶς αὐτὰ ποὺ τὰ ἔχει πνίξει τὸ σκοτάδι. Γίνου παιδὶ χάριτος. Μὴ σκεπάζης σὰν τὸν γάτο τὰ κακά σου, γιατὶ ὁπωσδήποτε ὑπάρχουν καὶ σήμερα ἀκόμη σκυλιὰ ποὺ θὰ τὰ ξεσκεπάσουν.

Ἀφοῦ δὲν φόρεσες ράσα, δὲν θὰ μπορέσης ποτὲ νὰ μάθης τὴν καρδιὰ τοῦ ρασοφόρου. Στὴν ἐκφορὰ τοῦ βασιλιᾶ Παύλου, εὐθὺς ὡς ἐξῆλθον τοῦ μητροπολιτικοῦ ναοῦ, πρότειναν στὸν γηραιὸ ἀρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο νὰ ἐπιβιβασθῆ σὲ αὐτοκίνητο καὶ ἀπήντησε: «Ποτέ! Ἐγὼ γιὰ τὸν βασιλιᾶ μου πάω καὶ στὸ Φάληρο μὲ τὰ πόδια!». Καὶ ἀνέβηκε πεζὸς ὅλη τὴν ἀνηφόρα μέχρι ἐκεῖ ποὺ τερμάτισε ἡ κηδεία. Ἔδειξε ἔτσι ὁ γηραιὸς ἀρχιεπίσκοπος τὴν ἀνδρειοσύνη, τὴν θυσία καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα ρασοφόρου. Ἡ κουβέντα τοῦ ἀρχιεπισκόπου τότε ἔγινε σλόγκαν στὸν ἑλληνικὸ λαό: «Ἐγὼ γιὰ τὸν βασιλιᾶ μου καὶ μὲ τὰ πόδια στὸ Φάληρο πηγαίνω!»

Κύριε, φώτισέ μας ἐν τῷ φωτὶ τοῦ προσώπου σου νὰ πορευώμαστε, γιὰ νὰ ἰδοῦμε τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Το αξιοπρεπές παραμέρισμα

Ὡς ἄνθρωπος τῆς ὑπαίθρου καὶ τῶν θαλασσοδαρμένων νησιῶν, ἔπρεπε νὰ σπουδάσω τοὺς καιρούς, ὄχι ἁπλὰ νὰ τοὺς μάθω. Ἡ κυβέρνησή σου ταξίδεψε μὲ μπάτη. Σιγά-σιγὰ ὅμως ἔγινε μαϊστράλι καὶ τώρα μαΐστρος μὲ τὰ μάγγανα, ποὺ ξερριζώνει τὰ κλαδιὰ καὶ ἐκσφενδονίζει πέτρες, καὶ ἀπὸ τὴν στεριὰ καὶ ἀπὸ τὴν θάλασσα.

Τὰ χρόνια τῆς σκλαβιᾶς ὁ ραγιᾶς τραγουδοῦσε: «Μέριασε, βράχε, νὰ διαβῶ». Μὲ αὐτὸ τὸ μικρὸ τραγουδάκι, ποὺ τὸ ἔλεγε ἄλλοτε ψιθυριστὰ καὶ ἄλλοτε δυνατά, ἀναγνώριζε ὅτι οἱ κρατοῦντες ἦταν βράχος. Ἀλλὰ κι ἐγώ, ὁ ραγιᾶς, εἶμαι φουρνέλο, κι ἂς μὴ φαίνωμαι. Αἰσθάνομαι κι ἐγὼ τὴν ρώμη τῶν δυνάμεών μου. Δὲν μπορῶ νὰ σὲ ἀφανίσω, ἀλλὰ μπορῶ νὰ σὲ μεριάσω, γι᾽ αὐτὸ σοῦ λέω «μέριασε», δὲν σοῦ λέω «ἐξαφανίσου». Δὲν σοῦ συνιστῶ, λοιπόν, οὔτε νὰ πέσης οὔτε νὰ παραιτηθῆς, ἀλλὰ νὰ παραμερίσης μὲ ἀξιοπρέπεια καὶ τιμή.

Ἀνέβηκες σὲ μιὰ πίστα καὶ χορεύεις, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν μπορεῖς νὰ παρακολουθήσης τὰ ὄργανα καὶ μπερδεύονται τὰ βήματά σου. Δὲν μπορεῖς νὰ ἀκούσης τὴν θλιμμένη σήμερα φωνὴ τοῦ κότσυφα, ποὺ λέγει: «Θέλω τὸν Σταυρὸ στοὺς τρούλλους, στὰ καμπαναριὰ τῶν ἐκκλησιῶν, στὰ ἱστία τῶν καραβιῶν καὶ στὸν ἱστὸ τῆς σημαίας. Τὴν μπάλα ποὺ μοῦ ἔβαλες δὲν μπορῶ νὰ τὴν σιγουρευτῶ, ἐνῶ τὰ σκέλη τοῦ σταυροῦ χρόνια τὰ ἔχω βῆμα καὶ τραγουδῶ καὶ ἀνακοινώνω τῆς ἄνοιξης τὶς ὀμορφιὲς καὶ τοῦ χειμῶνα τὶς κακοκαιριές». Ὅποιος τόλμησε στὴν ἱστορία νὰ ρίξη τὸν Σταυρό, τοῦ ᾽ρθε ἡ μπάλα στὸ κεφάλι. Ὄχι τὰ σύμβολα τῆς πίστεως καὶ τοῦ Γένους μας ἀφανισμένα καὶ ἀλογάριαστα ἀπὸ τοὺς κρατοῦντες. Ὄχι οἱ ἀνακοινώσεις τῆς λατρείας ἀπὸ τοὺς κράχτες τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν παρηγορήτρα καμπάνα. (Βρέθηκα σὲ νοσηλευτήριο τοῦ Βερολίνου. Ἡ μόνη μου παρηγοριὰ ἤτανε κάθε βράδυ ὁ ἦχος μιᾶς καμπάνας, ἴσως ἀπὸ κάποιο μοναστήρι.) Κυριολεκτικὰ δαπανᾶσθε νὰ ὑψώσετε μιναρέδες σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο τὸν ἅγιο καὶ ἀφήνετε τὰ μνημεῖα τοῦ Ἔθνους, τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησίας νὰ γκρεμίζωνται.

Ἀπόσυρε τὰ θρησκευτικὰ ποὺ διδάσκονται σήμερα τὰ παιδιὰ στὰ σχολεῖα. Δὲν μιλᾶνε αὐτὰ γιὰ τὸν Θεό, ἀλλὰ γιὰ τὰ βδελύγματα τῶν ἐθνῶν. Ἀναπιάνεται τὸ προζύμι χωρὶς νερό; Στὰ χέρια κολλᾶ καὶ τὸ δέρμα βγάζει. Νυμφεύσου στὴν ἐκκλησία, ὅπως καὶ οἱ πρόγονοί σου. Βάπτισε τὰ παιδιά σου, ὅπως βαπτίστηκες κι ἐσύ. Συμμάζεψε κάθε ὑβριστὴ τῆς πίστεως. Ἡ Ἑλλάδα θεμελιώθηκε πάνω στὴν ἀρχὴ τῆς θεοκρατίας. Πρέπει κάθε μέρα νὰ ἀναπλάθεται καὶ νὰ φρεσκάρεται τὸ φύραμά της. Ἂν εἶσαι χριστιανὸς καὶ παρασύρθηκες σὲ ὅσα ἔπραξες μέχρι τώρα, μετανόησε. Ἂν συνειδητὰ δὲν πιστεύεις, παραμέρισε.

Δὲν σὲ γνωρίζω, οὔτε τὸ κάλλος τοῦ προσώπου σου εἶδα ποτέ. Καὶ δὲν θέλω νὰ συναντηθοῦμε, γιατὶ δὲν εἶμαι ὁ ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος νὰ σοῦ ἀλλάξω πορεία. Σὲ βλέπω ποὺ τρέχεις σὰν τὸν εἰδωλολάτρη παπᾶ ποὺ ξυλοκόπησε τὸν μοναχό, καὶ τὰ χρόνια τῆς κυβέρνησής σου στριφογυρίζεις τὸ ραβδί σου στὸν ἀέρα. Οὔτε τὸ ραβδί σου θέλω νὰ πάρω οὔτε ἐσένα νὰ πιάσω. Ἀλλὰ ἡ ὀρθόδοξη Ἑλλάδα δὲν διαθέτει τέτοιον ἄνεμο, νὰ ἀνεμίζη ὁ κάθε ἄπιστος καὶ εἰδωλολάτρης τὴν βέργα ποὺ κρατάει στὰ χέρια του. Θέλεις νὰ ἔρθης καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ στριφογυρίσης τὸ ραβδί σου. Ἀλλὰ θὰ περπατήσης τόσο μόνος, ὅσο ἡ ἐλαφίνα στ᾽ ἀπόσκια τῶν βουνῶν. Ὁ τόπος θὰ σὲ δεχθῆ; Ἀλλὰ οἱ μοναχοί, μόλις σὲ δοῦνε, θὰ σὲ πάρουνε γιὰ παγωμένο μαΐστρο καὶ θ᾽ ἀρχίσουν νὰ φτερνίζωνται.

Ἀπόσυρε τοὺς νόμους ποὺ κατέβασαν τὸν Σταυρό, ποὺ σταμάτησαν τὶς προσευχὲς στὰ σχολεῖα. Ὁ Τοῦρκος, μὲ τὸν ὁποῖο καυκαλίζεσαι, τρεῖς φορὲς τὴν ἡμέρα γονατίζει στὸν θεό του, καὶ τὸ ὀρθόδοξο σχολειὸ θὰ συνάγεται στὶς αἴθουσες ὅπως τὰ μοσχάρια στὰ βοσκοτόπια; Ὅσο ὁ Τοῦρκος μᾶς βάζει χέρι, τόσο ἐμεῖς πρέπει νὰ τοῦ πατᾶμε πόδι. Δὲν μπορεῖς; Μέριασε. Μόνος σου ὡδήγησες τὸν ἑαυτό σου στὸ φρύδι τοῦ βουνοῦ. Προτοῦ πέσης, μέριασε.

Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ ἀναπνέη Χριστὸ καὶ ὄχι τὴν μπόχα τῆς βενζίνης καὶ τοῦ καμένου λαδιοῦ. Ὁ Θεὸς σ᾽ αὐτὴν τὴν χώρα ἔδωσε πλούσια τὰ ἀγαθὰ γιὰ τὰ δῶρα τῆς λατρείας· τὸ σιτάρι, τὸ λάδι καὶ τὸ κρασί. Δὲν μᾶς τά ᾽δωσε γιὰ νὰ τὰ τρῶμε στὰ μπαράκια καὶ νὰ τὰ ρουφοῦμε στὰ ποτήρια, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἱερουργοῦμε τὸ ἱλαστήριο μυστήριο.

Μὴ καταργῆς τὴν Κυριακή. Πολλοὶ ἔδωσαν τὸ αἷμα τους, γιὰ νὰ μείνη αὐτὴ ἡ ἡμέρα «τοῦ Κυρίου». Καὶ μὴ φέρνης στὸ προσκήνιο τὸ Σάββατο. Μὴν ἀμνηστεύης τὴν μοιχεία καὶ ὅλες τὶς ἄλλες παραμέτρους τῆς ἁμαρτίας αὐτῆς. Μὴ θεσπίζης τὰ ζευγαρώματα ποὺ δὲν κάνουν οὔτε τὰ ζῶα, γιατὶ ὁ Θεὸς τὰ κατέκαυσε. Ἄναψες φωτιὲς ποὺ καῖνε ὄχι μόνον τὰ ξερά, ἀλλὰ καὶ τὰ χλωρά. Μὲ αὐτοὺς τοὺς νόμους σάρωσες τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν ὀρθόδοξη χριστιανικὴ κοινωνία. Δὲν σὲ θεωρῶ κούσουλο, γιὰ νὰ σὲ φυσήξω νὰ παραμερίσης, ἀλλὰ ἄνδρα σπουδαῖο, μὲ δυνάμεις ὅμως καταστρεπτικές. Πληροφοροῦμαι ὅτι δόγμα θὰ ἐξέλθη ἀπὸ τὴν βουλή σας, ποὺ θὰ δηλώνη ὁ ἄνθρωπος τὸ φύλο του στὰ δεκαπέντε του χρόνια. Δηλαδή, μέχρι δεκαπέντε ἐτῶν θὰ ψάχνωμαι, γιὰ νὰ προσδιορίσω τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς ποὺ λέγεται «ἐπιθυμητικόν». Αὐτὸ εἶναι ἐπέμβαση τοῦ ἀνθρώπου στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ὑπνώση· θὰ ἐξεγερθῆ καὶ δὲν θὰ βρεθῆ ὁ οἶκος σου εἰς τὸν αἰῶνα. Μετὰ ἀπὸ ἕνα τέτοιο νόμο, ἡ Ἑλλάδα θὰ γίνη κρανίου τόπος. Μὴ παλεύης τὸν Ἰσραήλ, μὴ τὰ βάζης μὲ τὸν Ἰσχυρό, μὴ καθυβρίζης τὸν Δημιουργό. Ἐμεῖς ποὺ ἐμακρύναμε ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ φυγαδευθήκαμε στὶς ἐρήμους, ζοῦμε μέσα στὸν κόσμο περισσότερο ἀπὸ σένα ποὺ ζῆς στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας. Βδελυκτὰ καὶ παράνομα πράγματα κατεργάζεσαι. Ὁ ἄνθρωπος ἀγωνίζεται γιὰ τὴν ἐλευθερία του, κι ἐσὺ νομοθέτησες τὴν σκλαβιὰ στὴν ζωή του. Ὁ σκλαβωμένος στὰ πάθη του δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Συλλογίσου τα αὐτὰ καὶ παραμέρισε.

Ἄφησε τὶς τόλμες τὶς ἄτολμες. Ἄφησε τοὺς ἀνδρισμούς, ἀφοῦ ἔγινες γυναίκα. Εἴτε πιστεύεις εἴτε δὲν πιστεύεις, εἶσαι ἀπόγονος τοῦ Ἀδάμ, καὶ ἐσὺ καὶ τὸ σινάφι σου, καὶ ὑπάρχει κρίση καὶ ἀνταπόδοση. Φρενάρισε, γιατὶ σκούνταψες καὶ δὲν ὑπάρχει κανένας νὰ σοῦ φέξη, σὲ λίγο θὰ στερῆσαι καὶ δὲν θὰ ἔχης τὸν ἐλεοῦντα. Μὲ αὐτὸν τὸν νόμο κορυφώνεις τὸ κακό, σταματᾶς τὰ καυχήματα τῶν γονιῶν, τοὺς βάζεις στὴν ἀμφισβήτηση ἂν ἀναθρέφουν ἄνδρα ἢ γυναίκα, σταματᾶς τὸ νανούρισμα τῆς μάννας. Τί θὰ λέη ὅταν κουνάη τὸ παιδί της; «Παιδούλα μου» ἢ «Ἀγόρι μου»; Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς δαιμονικὲς δυνάμεις κλίνει πρὸς τὸ κακό. Ἂν τὸ κατοχυρώσης καὶ μὲ νόμο, τότε ἦρθε ἡ ἐποχὴ νὰ ψάχνουμε «ὁ διάβολος θηλυκὸς εἶναι ἢ ἀρσενικός;» Ἡ ἱστορία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων τέτοια φοβερὴ ἀπόκλιση δὲν εἶχε ποτέ. Ὄχι τὸ Ὄρος δὲν πρέπει νὰ σὲ δέχεται, ἀλλ᾽ οὔτε ἡ μάννα ποὺ σὲ γέννησε. Ἡ φουρτούνα ποὺ σήκωσες αὐτὴ θὰ σὲ πνίξη. Μέριασε.

Χριστιανοί, μὴ θροῆσθε. Δὲν θὰ μείνουμε μόνοι μας. Θὰ φύγουμε ἀπὸ τὴν σκιὰ τοῦ θανάτου καὶ θὰ κοιτασθοῦμε κάτω ἀπὸ εὐσκιόφυλλα δένδρα. Ἐμεῖς, οἱ βαπτισθέντες καὶ Θεὸν ὁμολογοῦντες, λέμε:

Ἐξεγέρθητι, Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου καὶ σῶσον πάντας ἡμᾶς ἀπὸ τὰ ἔθνη τὰ φρυαττόμενα. Κύριε τῶν δυνάμεων, τὸ παρασόλι σου ζητοῦμε, τὸ ἀλεξίβροχό σου. Οὔτε σταγόνα βροχῆς νὰ μὴ μᾶς εὕρη ἀπὸ τὴν καταιγίδα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Ἄστραψε καὶ βρόντηξε καὶ σκόρπισε τὰ φρυάγματα τῶν ἐθνῶν καὶ διάλυσε τὶς βουλὲς τῶν ἀσεβῶν.

Συντηρητικοὺς μᾶς λέτε. Τὸ Ὄρος εἶναι συντηρητικό, ἀλλὰ μὲ διάκριση. Οὔτε νεοζηλωτὲς εἴμαστε οὔτε φανατικοὶ φονταμενταλιστές. Ἁπλῶς διακρίνουμε ποιὰ πράγματα χρειάζονται συντήρηση καὶ ποιὰ πέταμα. Ἐσεῖς βάζετε τὰ σάπια πράγματα στὴν συντήρηση; Ἐμεῖς τὰ θεωροῦμε θανατικὰ καὶ γιὰ τὰ ζῶα μας ἀκόμη καὶ λέμε «θάψτε τα· ἂν τὰ φᾶνε, θὰ ψοφήσουν». Θαφτῆτε μόνοι σας, γιατὶ βρωμᾶτε πτωμαΐνη. Ἡ μοσχοβολιὰ τοῦ φθινοπώρου δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερνικήση τὴν δυσοσμία σας. Σὲ τοποθέτησαν νὰ ἀροτριᾶς τὴν γῆ καὶ ὄχι νὰ τὴν καταστρέφης. Παραμέρισε.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Γέροντος Ιωσήφ: Επιστολή σε ασθενή, πνευματικό του παιδί

Παιδί μου, εύχομαι να είσαι καλά.

Μόλις και εγώ έγινα κάπως καλύτερα.

Η ζωή μου εμένα έτσι επέρασεν, εις τον πόνον και τας ασθενείας. Και τώρα πάλιν δι’ εσάς ήλθα εις θάνατον. Είπα· ας αποθάνω εγώ, μόνον να ζήσουν τα πνευματικά μου παιδιά. Και τελείως δεν έτρωγα.

Ήμουν και πρώην εξηντλημένος, και τώρα πάλιν τελείως νηστεία. Εστείλατε τόσα γλυκά, μήτε που τα εγεύθην. Τυρί δεν εδοκίμασα. Μόνον χόρτα νερόβραστα δίχως ψωμί. Δεν επέρασε πολύ, έπεσα. Εκατόν είκοσι ενέσεις…

Τρεις φορές με ενυκτέρευσαν ότι θα απέθνησκα. Εφώναξαν όλους κοντά μου. Τους ευχήθην δια τελευταίαν φοράν. Έκλαιον επάνω μου νυχθημερόν. Τέλος και πάλιν εγύρισα.

Μου έστειλαν ένα ιδιότροπον φάρμακον και αυτό, μετα Θεόν, ήτο η θεραπεία μου. Είχα σαράντα ημέρες να φάγω. Όταν επήρα το φάρμακον, έφαγα, εκοιμήθην, εκαλυτέρευσα. Δόξα σοι ο Θεός! Άρχισα κάπως να κινουμαι, να γράφω.

Ενόσω, παιδί μου, ζώ, θα σε εύχωμαι· έως να γράψης ότι έγινες καλά. Αν πάλιν αποθάνω, θα ενθυμήσαι ότι το Γεροντάκι αυτό αρρώστησε και απέθανε δια να σώση ημάς.

Θάρρος! Δεν είσαι μόνον εσύ. Κόσμος είναι πολύς. Εγώ, ήλθαν κοντά μου πολλοί, και με προσευχήν και νηστείαν εθεραπεύθησαν. Τώρα ομως, δεν με ακούει ο Κύριος, δια να μάθω και τα φάρμακα και τους ιατρούς. Να γίνω συγκαταβατικός εις τους άλλους.

Εδιάβασα και του Αγίου Νεκταρίου τες επιστολές και είδα πόσον προσείχε εις τους ιατρούς και τα φάρμακα ένας τόσον μεγάλος Άγιος! Εγώ ο πτωχός ασκητής όλο εις την έρημον εγήρασα και ήθελα μόνον με την πίστιν να θεραπεύσω. Τώρα μανθάνω και εγώ ότι χρειάζονται και τα φάρμακα και η χάρις. Λοιπόν τώρα θα λέγω και εγώ ωσάν τον Άγιον: Κύτταξε να γίνης καλά· να διορθώσης τα νεύρα σου με ό,τι τρόπον ημπορείς, και θα εύρης πάλιν την προσευχήν σου και την ειρήνην.

Φρόντισε να βοηθήσης όσον ημπορείς τον εαυτόν σου. Να επιβάλλεσαι εις την όρεξιν να μην τρώγης ό,τι γνωρίζεις πως είναι βλαπτικόν της υγείας σου. Τηγανητά, αλμυρά, σάλτσες, χοιρινό, κρέατα, ψάρια παστά, ποτά εν γένει· όλα αυτά να τα αποφεύγης και θα σου λογισθή ως νηστεία ενώπιον του Κυρίου.

Και, μη λέγης, παιδί μου, με τον λογισμόν σου, διατί το ένα και διατί το αλλο. Άβυσσος τα κρίματα του Θεού. Ας έχη δόξαν ο Κύριος όπου όλους μας αγαπά. Η αγάπη Του, εις τας ασθενείας μας και θλίψεις γνωρίζεται. «Η γάρ δύναμίς μου, λέγει, εν ασθενείαις τελειούται».

Αυτή του Χριστού η αγάπη έκαμε και εμένα να λυπηθώ και να πάσχω μαζί σου. Όμως μη φοβήσαι τον πειρασμόν. Δοκιμασία είναι. Αφήνει ο Θεός όσον νομίζει και εις το τέλος η αγαθότης Του θα νικήση. Εγώ τώρα εικοσιπέντε δράμια ψωμί την ημέρα και ολίγον φαγάκι και αγρυπνία όλην την νύκτα. Έρχεται ο Σατανάς μακρυά και ουρλιάζει, αλλά δεν πλησιάζει. Πηγαίνει στ’ αδέλφια σου και με φαντασίες τους φοβερίζει. Ας μη φοβούνται. Εμένα οκτώ χρόνια εις την αρχήν με πολεμούσαν οι Δαίμονες παντοιοτρόπως και πλάι δεν εκοιμήθην. Όρθιος μόνον ή ολίγον καθήμενος. Λοιπόν μη φοβήσθε. Μόνον προσευχή, πίστις θερμή και δάκρυα. Μόνον όταν αμαρτάνη κανείς, αυτός να φοβήται τον διάβολον. Τότε ημπορεί ο εχθρός να του κάμη κακόν, διότι αφήνει ο Κύριος.

Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας, 

Επιστολή 49, έκδ. Ι. Μ. Φιλοθέου, Άγιον Όρος 62003, σσ. 283-285.

Διαβάστε περισσότερα...

ΟΙ ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΕΣ

Ἀπὸ παλιὰ χρόνια ὑπῆρχε μιὰ μυστικὴ ἀντίθεση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος (καὶ ὄχι μόνο). Τὸ ἅγιο αὐτὸ βουνὸ μὲ διάφορους τρόπους ἀπωθεῖται καὶ ἐπισκιάζεται, ὅσο γίνεται περισσότερο, ἀπὸ τὸ κλίμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ σλαυϊκοὶ λαοὶ τὸ ὑπερυψώνουν, τὸ εὐλαβοῦνται, τὸ θεωροῦν τὸ δεύτερο μεγάλο προσκύνημα μετὰ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ρίξε-ρίξε μαυροσέντονα, κοντεύει νὰ μὴ φαίνεται, ἐνῶ οἱ περισσότεροι διαβιοῦντες καὶ διακονοῦντες τὸν ἱερὸ αὐτὸν τόπο εἶναι γεννήματα καὶ θρέμματα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πιὰ οἱ σκλαβωμένες πατρίδες δὲν ἔχουν δυναμικὸ νὰ προσφέρουν.

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ τοῦ Ὄρους εἶναι προσφορὰ τῶν Γεροντάδων ποὺ ἐργάζονται στὸν ἀμπελῶνα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, κι ἐμεῖς μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ σεβασμὸ πολὺ τοὺς δεχόμαστε, τοὺς φιλοξενοῦμε καὶ τὸ πρῶτο ποὺ τοὺς ἀναθέτουμε εἶναι νὰ λειτουργήσουν, εἴτε μόνοι τους εἴτε μαζί μας. Γιατί λοιπὸν νὰ δημιουργηθοῦνε τόσο μεγάλες ἀποστάσεις μεταξὺ Ὄρους καὶ Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Εἴμαστε ἀπὸ τὴν ἴδια Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ ἴδιο Ἔθνος, καὶ τὸ καύχημα τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἱερὸ αὐτὸ βουνό. Γιατί θεωρούμαστε ξένοι καὶ ἐπήλυδες; Ποιός ἀπὸ τὸ Ὄρος δὲν ἱερουργεῖ, δὲν ἐξομολογεῖ, δὲν ὁμιλεῖ κατόπιν προσκλήσεως τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου; Αὐτὴ ἡ Ἐγκύκλιος πιστεύω ὅτι εἶναι μιὰ ἀπερίσκεπτη ἐνέργεια κι ἕνας κανονιοβολισμὸς ὁμοβροντίας στοῦ Ἁγίου Ὄρους τὰ σκηνώματα.

Ἐπειδὴ θεωρῶ μάννα μου τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ρίχνω τοὺς τόνους καὶ παρακαλῶ ἀναθεώρηση τῆς Ἐγκυκλίου. Καθίσατε νὰ λογαριάσετε πόση βοήθεια δέχεται ἡ ἐνορία ἀπὸ τοῦ Ὄρους τὴν μυστικὴ ἐργασία; Πόσοι ἐνορίτες βρίσκουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες πατέρες; Γιατί αὐτὸ τὸ ἔργο προσπαθεῖτε νὰ τὸ ἐξοβελίσετε καὶ νὰ τὸ ἀμαυρώσετε; Τί συμβουλεύουμε τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται; Δὲν προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἐπισυνάγουμε καὶ νὰ τοὺς συμπάλλουμε στὴν ἐνορία; Πόσοι ἐπίσκοποι καὶ μητροπολίτες δὲν ἰχνηλατοῦν τὰ μονοπάτια καὶ τὶς ὁδοὺς ποὺ διανοίγει ἡ ἁγιορείτικη ἀγρυπνία καὶ λατρεία; Μπορεῖ νὰ ζοῦμε στὸ Ὄρος, ἀλλὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ οἰκοδόμοι τῆς ἐνορίας. Συνεχῶς λαξεύουμε πέτρες καὶ δομοῦμε τὴν Ἐκκλησία ἔξω στὸν κόσμο. Πόσες οἰκογένειες ἐνδιατρίβουν στὶς συμβουλὲς τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ σώζεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὸν διασκορπισμὸ καὶ τὸ ναυάγιο;

Ἁγία Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι πολὺ κακὸ νὰ διαγράψετε ἀπὸ τὸν χάρτη σας τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος. Σκάφες εἴμαστε καὶ διασώζουμε πιστοὺς καὶ σᾶς τοὺς ναυτολογοῦμε στὸ καράβι ποὺ κυβερνᾶ κάθε ἐπίσκοπος.

Ὁ μοναχισμὸς εἶναι τὸ δυναμικὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οὔτε ἡ ἐν τῷ κόσμῳ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ ζήση χωρὶς μοναχούς, οὔτε καὶ οἱ μοναχοὶ χωρὶς τὴν Ἐκκλησία. Οὓς ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω. Αὐτοὶ οἱ δύο θεσμοὶ εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένοι καὶ ὅποιος προσπαθήση νὰ τοὺς σπάση, ὀργὴ Θεοῦ θὰ τὸν εὕρη. Πόσους Ἁγίους ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία τὸ μοναχικὸ τριβώνιο καὶ πόσο οἱ διηνεκεῖς αὐτοὶ μάρτυρες τῇ συνειδήσει βοήθησαν τὴν Ἐκκλησία σὲ δύσκολες δογματικὲς ἐπαναστάσεις καὶ αἱρέσεις; Διῶξτε τοὺς μοναχούς, ἐπίσκοποι, ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τότε θὰ δῆτε τὶ θὰ σᾶς μείνη. Τότε θὰ δῆτε φτώχεια καὶ πενία πνευματικὴ στοὺς κόλπους σας. Οὔτε ὁ μοναχισμὸς πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλ᾽ οὔτε καὶ ἡ Ἐκκλησία ψυχρὴ καὶ ἀδιάφορη γι᾽ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν στὰ ὄρη καὶ τὶς ὀπὲς τῆς γῆς. Τὸ ἀντίβαρο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ μοναχοί. Κι ὁ πιὸ ράθυμος καὶ πιὸ ἀδιάφορος θὰ πῆ προσευχὲς καὶ θὰ ἀναπέμψη παρακλήσεις καὶ δεήσεις ὑπὲρ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Στολίδια εἶναι τὰ μοναστήρια γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἄγκυρες ἐλπίδας σωτηρίας. Οἱ καμπάνες τῶν Μονῶν ἠχομαχοῦνε μέρα-νύχτα καὶ εὔχονται γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ σύμπαντος κόσμου. Μπορεῖ ὁ ἐπίσκοπος κι ὁ ἐφημέριος, μέσα στοὺς μεγάλους τους περισπασμούς, νὰ μὴ μποροῦν νὰ οἰκονομήσουν τὸ εἰκοσιτετράωρο στιγμὲς προσευχῆς, ἀλλ᾽ ὁ μοναχὸς γυρίζει τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι του κι ἐπικαλεῖται τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἐπὶ πᾶσαν τὴν κτίσιν.

Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο πρέπει νὰ γίνεται: ὁ ἀπροσδόκητα εὑρισκόμενος στὸν κόσμο μοναχὸς νὰ παίζη τὴν λύρα τοῦ Θεοῦ, γιατὶ μέχρι ποὺ νὰ ἔρθη ἡ ἄδεια, οἱ χορδὲς αὐτοῦ τοῦ πνευματικοῦ ὀργάνου θὰ χαλαρώσουν. Ἐμπνεύσετε τοὺς μοναχοὺς νὰ εἶναι συνεργάτες σας καὶ ἄμισθοι ἐργάτες σας στὸν μυστικὸ ἀμπελῶνα. Ὁ μοναχὸς εἶναι ἄμισθος ἐργάτης. Μ᾽ ἕνα ξερὸ παξιμάδι καὶ μὲ δυὸ πικρὲς ἐλιὲς σκαπανεύει τὸ ἀμπέλι τοῦ Θεοῦ μέρα-νύχτα.

Βρῆκα στὰ Δολιανὰ τῆς Εὐρυτανίας ἕνα μπαρμπ᾽-Ἀναστάση, ποὺ χρόνια κρατοῦσε τὸ ἀναλόγιο τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ του.

– Πόθεν διδάχθηκες τὴν λατρευτικὴ ζωή;

– Ἀπὸ ἕνα μοναχὸ ποὺ διάβηκε στὸ χωριό μου στὰ μικρά μου χρόνια.

– Πόθεν, παπᾶ, ἔμαθες νὰ λειτουργῆς;

– Ἀπὸ ἕνα περαστικὸ ἱερομόναχο.

– Πόθεν, κυρα-Ζαχαρώ, ἔμαθες νὰ κρατᾶς στὸ σπίτι σου τὴν ἀκοίμητη εἰκοσιτετράωρη ἀκολουθία;

– Ἀπὸ ἕνα καλόγερο.

Ἀπ᾽ ὅπου πέρασαν οἱ ἀφανεῖς αὐτοὶ καλόγεροι ἔβαλαν θεμέλια γερὰ καὶ στὴν ἐνορία καὶ στὴν κατ᾽ οἶκον ἐκκλησία.

Ἐπίσκοποί μου, τρῶτε μουσκεμένο ψωμί, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ ἔβαλαν στὸ νερὸ οἱ μοναχοί. Μὴ κλείνετε, σᾶς παρακαλῶ, τὶς πηγὲς ποὺ ἀρδεύουν τοὺς κήπους σας. Μὴ σκοτώνετε τοὺς ζωντανοὺς δασκάλους τοῦ Γένους καὶ τῆς πίστης. Ἀπὸ καμιά ἐνορία καὶ μητρόπολη νὰ μὴν ἐκλείψη τὸ μοναχικὸ τριβώνιο. Ἡ ἀγρυπνιούλα τοῦ μοναχοῦ, ἡ μυστικὴ προσευχή, κάνει τὰ νερὰ τῆς Ἐκκλησίας κρυστάλλινα καὶ διαυγῆ. Δὲν εἶναι καιρὸς νὰ ὑψώσουμε τὶς καρδιές μας, ἀλλὰ νὰ τὶς ταπεινώσουμε καὶ ἀφανεῖς νὰ γίνουμε, κεκρυμμένοι καὶ πορευόμενοι στοὺς ἴσκιους τῶν μοναχῶν. Ἐπίσκοπέ μου, μοναχικὰ ἐνδύματα φέρεις. Τὸ κουκούλι, ὁ μανδύας, ἡ ράβδος καὶ ἡ βακτηρία, τῆς ἐρήμου εἶναι ἐμβλήματα.

Δὲν ἀρνοῦμαι ὅτι ὑπάρχουν καὶ οἱ ἀσύδοτοι, ἀλλὰ πιστεύω ὅτι αὐτοὶ θὰ βλάψουν ὀλιγώτερο τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ βάλουν φίμωτρα στὶς αἴσιες φωνὲς τῶν μοναχῶν. Ἐμεῖς μοναχοὶ εἴμαστε καὶ ἕτοιμοι εἴμαστε καὶ τὸ ράπισμα νὰ δεχθοῦμε καὶ τὸ λάκτισμα. Ἀλλὰ ὁ κακός τους ἀντίλαλος θὰ ἀπηχήση στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν.

Ἐξηγοῦμαι, γιὰ νὰ μὴ μὲ θεωρήσετε ὅτι λαχταρῶ τὶς ἐμφανίσεις στὸν κόσμο: Δὲν ἐξῆλθα ποτὲ τοῦ Ὄρους, οὔτε γιὰ παρουσιάσεις οὔτε γιὰ συνέδρια οὔτε γιὰ ὁμιλίες. Ζῶ στὴν σκιὰ τοῦ μοναστηριοῦ μου καί, παρὰ τὶς παρακλήσεις γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἐπισκόπων, προτίμησα νὰ εἶμαι στοιχειὸ στὸ μοναστήρι μου παρὰ στὸν κόσμο, γιατὶ ζώντας μέσα στὴν Ἐκκλησία, εἶδα ὅτι ἡ ἀχλάδα ἔχει οὐρά. Προτιμῶ νὰ ζῶ στὸν ἴσκιο μου, παρὰ σὲ μεγαλειώδεις αἴθουσες, γιατὶ πιστεύω πὼς οἱ φιέστες μέσα στὴν Ἐκκλησία εἶναι σημεῖο τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου. Θὲς νερό; Πρόσελθε στὴν πηγὴ ποὺ καλλιεργῶ ἐπὶ τόσα χρόνια, νὰ γεμίσης τὶς χοῦφτες σου καὶ νὰ δροσίσης τὰ σωθικά σου.

Ἀκούω πολλὲς φιέστες γίνονται καὶ θὰ γίνωνται στὴν Ἐκκλησία γιὰ πρόσωπα καὶ γιὰ πράγματα. Κανεὶς δὲν ἀναλογίζεται σὲ πόσους ἀφήνουν αὐτὲς οἱ ἐκδηλώσεις κακοὺς λογισμοὺς καὶ ἐπάρατες σκέψεις. Τὸ βαρέλι, γιὰ νὰ μᾶς δώση καλὸ κρασί, πρέπει νὰ τὸ κάψουμε. Αὐτοὶ ποὺ προβάλλονται, ποιός τοὺς ἔκαψε τὸ βαρέλι; Πιάστε, κάψτε το καὶ μὲ τὴν ξύστρα περάστε το καὶ δέστε μὲ ἀληθινότητα τὶ θὰ σᾶς μείνη στὰ χέρια. Μὲ σοφία νὰ περπατήσουμε, μὲ σεμνότητα νὰ ζήσουμε καὶ μὲ ἁγιωσύνη καὶ φόβο Θεοῦ νὰ κατεργασθοῦμε ἕκαστος τὴν σωτηρία του. Προσέχετε, μοναχοὶ καὶ ἐπίσκοποι, αὐτὰ ποὺ προβάλλετε νὰ ἔχουν ἀντίκρυσμα, γιατὶ… ἀλλοίμονο. Ἀφῆστε ἐπιτέλους τὸν Θεό, σὰν τὸν πιὸ ἀληθινὸ Ἰατρό, νὰ κάνη τὴν διάγνωση (νὰ μᾶς πῆ ποιὸς εἶναι δίκαιος καὶ ποιὸς εἶναι ἅγιος) καὶ μὴ τὸν πυροβολῆτε μὲ δικές σας συμπάθειες καὶ ὀρέξεις. Ἡ συμπόρευση μᾶς ὁδηγεῖ ὅλους στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Πολλὰ θὰ ἤθελα νὰ ἐπισημάνω σ᾽ αὐτὸ τὸ ἄρθρο, ἀλλ᾽ ἂς μαζέψω τὴν πέννα μου, γιατὶ μπορεῖ νὰ κάνη καὶ μουτζοῦρες σ᾽ αὐτὸ τὸ δύσκολο κείμενο.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Επιθυμία επεθύμησαν οι τα πολλά κατέχοντες του Όρους να ευλογηθούν από τον μακρυχέρη κρατούντα

Γρηγόριος ο Αρχιπελαγίτης 

(Ηγούμενος της Ι. Μ. Δοχειαρίου Αγίου Όρους)

Ἀρχαία μοναστικὴ τάξη ὑπάρχει εἴτε κάθε μέρα εἴτε μόνον στὶς μεγάλες γιορτὲς ὁ ἡγούμενος νὰ εὐλογῆ τὸν σῖτον, τὸν οἶνον καὶ τὸ ἔλαιον στὴν ἀποθήκη τοῦ μοναστηριοῦ. Ἐφέτος ὅμως, ἀφοῦ εἰσήλθαμε στὸ εὐλογημένο φθινόπωρο καὶ ἔχουμε ἤδη συγκεντρώσει ὅλες τὶς ἐσοδειὲς τοῦ χρόνου στὶς ἀποθῆκες μας, οἱ τὰ πολλὰ κατέχοντες καὶ πλουτοῦντες τοῦ Ὄρους ἐφλογίσθηκαν ἀπὸ τὸν πόθο νὰ φωνάξουν τὸν κρατοῦντα νὰ εὐλογήση τὰ γεννήματά τους καὶ τὰ ἀγαθά τους. Διαβουλεύσεις ἐπάνω σὲ διαβουλεύσεις, τὰ κατάφεραν νὰ τὸν καλέσουν νὰ μᾶς δείξη τὸν πλοῦτο τῆς χρηστότητός του! Μὰ εἶναι φοβερό· ὁ τόπος αὐτὸς ὁ ἅγιος νὰ προσκαλῆ ἀνθρώπους ποὺ δηλώνουν ἄθεοι καὶ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας νὰ βρεθοῦν συμπροσευχόμενοι καὶ συνεστιαζόμενοι μὲ τὸν μοναχό, ποὺ εἶναι ἡ ἀκρότης τῆς πίστεως καὶ τῆς λατρείας. Καὶ ἤρξατο ἡ μάχη σὲ πολλὰ ἐπίπεδα.

Ὄχι βέβαια ὅτι ὁ κακόμοιτσος ὁ κρατῶν θέλει νὰ ἰδῆ τὰ μοῦτρα τῶν καλογήρων. Περπατώντας κάποτε στὴν ὁδὸ Σταδίου μὲ ἕνα μοναχό, αἰφνιδίως στάθηκε μπροστά μου καλοφορεμένος ἄνδρας.

- Τί εἶστε ἐσεῖς;

- Μοναχοὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους.

- Μὰ ἐμεῖς ἐδῶ καὶ χρόνια ἔχουμε πολλὰ χρήματα διαθέσει γιὰ τὴν ἐξαφάνισή σας καὶ ἐσεῖς ὑπάρχετε ἀκόμη;

Τοῦ ἀπήντησα εὐθαρσῶς:

- Μοναχοὶ ὑπάρχουνε καὶ θὰ ὑπάρχουνε καὶ μὲς στὸ μάτι σου θὰ μπαίνουνε.

Ὅλες οἱ σκοῦνες καὶ οἱ γαλέρες καὶ τὰ ἱστιοφόρα καὶ οἱ βάρκες ἀρμένισαν αὐτὲς τὶς μέρες στὰ πελάγη τοῦ Ὄρους καὶ μάχη ἔδωσαν οὐ τὴν τυχοῦσαν, γιὰ νὰ ἐπιβραβεύσουν τὸν κρατοῦντα γιὰ τὸ πινάκιο φακῆς ποὺ τοὺς προσέφερε –κάποια ἀπαλλαγὴ ἀπὸ κάποιους εὐτελεῖς φόρους. Νὰ ᾽ρχότανε λίγο ἀργότερα, θὰ ἔλεγα ὅτι ἔρχεται νὰ μᾶς βοηθήση στὴν συλλογὴ τοῦ ἐλαιοκάρπου, ἀλλὰ τώρα καὶ τὰ σταφύλια μας μαζέψαμε καὶ τὰ γεννήματά μας συνάξαμε. Δὲν τοῦ ἔμεινε λοιπὸν τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ μᾶς εὐλογήση τὰ δοχειά μας καὶ ἐμεῖς νὰ ἐπιβραβεύσουμε ὅσα κακὰ ἐποίησε στὸν ἅγιο αὐτὸν τόπο ποὺ λέγεται Ἑλλάδα.

Ἅγιοι ἡγούμενοι ποὺ ὑπεραμυνθήκατε τῆς ἐπισκέψεως -ὄχι βέβαια προσκυνήματος- τοῦ κρατοῦντος, δὲν διαβάσατε ἢ δὲν ἀκούσατε στὸ ψαλτήρι ποιὸς εἶναι ὁ κρατῶν; «Ἐλυμήνατο αὐτὴν ὗς ἐκ δρυμοῦ, καὶ μονιὸς ἄγριος κατενεμήσατο αὐτήν.» Καὶ ἐσεῖς εἶστε αὐτοὶ ποὺ ἐξέρχεσθε τοῦ Ὄρους καὶ κάνετε ὁμιλίες καὶ φιέστες. Καὶ τρέχει-τρέχει ὁ λαὸς νὰ ἀκούση λόγον ἀγαθὸν καὶ ὁράματα συναρπαστικὰ καὶ ὁράσεις ἀκατάληπτες καὶ ἀπροσδιόριστες. Ἐξέρχεσθε λοιπόν, ἐξέρχεσθε, λογάδες τοῦ Ὄρους, νὰ εὐαγγελίζετε τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐπιβραβεύετε τῶν κρατούντων τοὺς ἐκτροχιασμούς.

Δόθηκε ἡ μάχη καὶ φάνηκε ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνεπάρκεια τῶν πολλὰ κατεχόντων. Νίκησε ὁ σταυρός, νίκησε ἡ ἔφορος τοῦ τόπου, ἡ Παναγία, νίκησαν οἱ προσευχὲς τῶν μικροσχήμων μοναχῶν καὶ δὲν διεπέρασε τοῦ Ὄρους τὶς ἀτραποὺς ὁ μεγαλύτερος σατράπης τῶν τελευταίων χρόνων. Μᾶς ἔμεινε ὅμως ἡ λύπη στὶς καρδιές μας ὅτι τὰ εὔπορα μοναστήρια τὰ προδίδουν ὅλα, γιὰ νὰ κερδίσουνε τὴν εὔνοια τῶν κρατούντων, ὅποιοι καὶ νὰ εἶναι αὐτοί.

Ἡ Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ὑπῆρξε φειδωλὴ στὶς εὐχὲς γιὰ τοὺς κρατοῦντες. Σήμερα ὅμως οὔτε ἡ καρδιά μας οὔτε τὸ στόμα μας, ποὺ ἔσφιγξαν βλέποντας τὶς ἀθλιότητές τους, μποροῦν νὰ πλατυνθοῦν γιὰ εὐχὲς καὶ προσευχὲς ὑπὲρ τῶν ἀρχόντων. Χωρὶς Χριστό, χωρὶς Θεό, χωρὶς Παναγία καὶ σταυρό, δὲν μπορεῖς νὰ ἄρχης σ᾽ αὐτὸν τὸν πονεμένο καὶ ματωμένο τόπο. Μὴ πατᾶς ἐπάνω στὰ κόκκαλα τῶν ἡρώων καὶ τῶν μαρτύρων καὶ καμαρώνης γιὰ ἀρχηγὸς αὐτοῦ τοῦ κράτους. Βρέ, δὲν σοῦ τὸ χάρισε κανένας, δὲν σοῦ τὸ ἔδωσε κανένας γιὰ τὰ ἔπαθλα καὶ τὶς νίκες σου. Τὸ ἔχεις ἀπὸ τὴν ὑπογραφὴ τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν σκέπη τῆς Παναγίας καὶ τὴν δύναμη τοῦ ζωοποιοῦ σταυροῦ. Ἡ Ἑλλάδα χωρὶς σταυρὸ θὰ καταντήση τὸ κουμάσι τοῦ κόσμου καὶ ὁ βοσκότοπος τῶν χοίρων. Ἀμανατίδη, τί περιέρχεσαι τὸ Ὄρος, νὰ μαζέψης πάλι ψήφους γι᾽ αὐτοὺς ποὺ γκρεμίσανε τὴν Ἑλλάδα, γι᾽ αὐτοὺς ποὺ στήσανε τζαμιὰ καὶ μιναρέδες; Ἔτσι ποὺ κατήντησε ἡ Ἑλλάδα, μόνον ἀπορρίματα μαζεύει καὶ ἀμερικάνικα χαχανητά. Δόξα τῷ Θεῷ, ἡ μικρὴ ἢ ἡ μεγάλη προσευχὴ βοηθάει τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴ γίνεται χαζός. Ἂν οἱ Ἕλληνες ὀρθόδοξοι ψηφίσουν πάλι τέτοιους ἄρχοντες, σημαίνει ὅτι περιέπεσαν στὴν μεγαλύτερη ἀσθένεια, ποὺ εἶναι ἡ μαλάκυνση τοῦ ἐγκεφάλου.

Κύριε, μὴ ξαναεπιτρέψης νὰ βρεθοῦν στὶς πύλες τοῦ Ὄρους οἱ χαλαστάδες, οἱ ἄπιστοι, οἱ μαστόροι κάθε ἀσέλγειας καὶ ἀνοσιουργίας. Προσέχετε, πατέρες καὶ ἀδελφοὶ ἠγαπημένοι ἐν Χριστῷ, αὐτοὶ ἔρχονται ἐδῶ γιὰ νὰ στέψουμε τὸ κέρατό τους καὶ τὰ κέρατά τους. Κάτω τὰ χέρια, μοναχοί, ἀπὸ τέτοιες στέψεις. Τὰ στεφάνια ποὺ κρατᾶτε εἶναι γιὰ νὰ τὰ φορᾶτε σὲ ὅσους ζοῦν ἐν μετανοίᾳ καὶ ἐξομολογήσει. Αὐτὰ τὰ στεφάνια δὲν τὰ χαραμίζουμε, τὰ ἀσπαζόμαστε καὶ τὰ εὐλαβούμαστε. Σὲ κανένα δὲν πλέκουμε ἀγκάθινα στεφάνια, ἀλλὰ καὶ κανένα ποὺ καταπατεῖ τὴν Ἐκκλησία καὶ πετᾶ τὸν σταυρὸ καὶ θρυμματίζει τὴν καμπάνα δὲν μᾶς ἐπιτρέπει ἡ μοναχική μας συνείδηση νὰ στεφανώσουμε. Βέβαια, καλὰ ἔκαναν οἱ κρατοῦντες ποὺ ἦρθαν νὰ στεφανωθοῦν τὸ φθινόπωρο, ποὺ ἔχουν ξεραθῆ τὰ λουλούδια κι ἔχουν ἀπομείνη μόνον τὰ ἀγκάθια. Ἤδη τοὺς ἔχουν στεφανώσει οἱ κακόβουλες ἐνέργειές τους καὶ δὲν χρειάζονται ἀπὸ κανέναν ἄλλον στεφάνι, παρὰ μόνον ἀπὸ τὴν μοχθηρία τοῦ ἅδου.

Ἑλλάδα, κράτα τὰ στεφάνια γιὰ ἄλλους.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Γρηγορίου Καθηγουμένου της Ι. Μονής Δοχειαρίου: Ανοικτή Επιστολή στον Διευθυντή του ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Μεγάλο εἶναι τὸ ὄνομα ποὺ ἔδωσες στὴν ἐφημερίδα ποὺ διευθύνεις. Ὅταν ὅμως τὸ βῆμα δὲν εἶναι ἀμερόληπτο, δὲν εἶναι ἀπροσωπόληπτο καὶ δὲν μένει ἀνεπηρέαστο ἀπὸ φίλους καὶ χρηματοδότες, τότε αὐτὸ δὲν εἶναι βῆμα, εἶναι βλῆμα, καὶ ἀφήνει θλίψη καὶ στενοχωρία στοὺς ἀνθρώπους ποὺ γαυγίζουν ἔξω ἀπὸ τὰ ἐξωμάντρια. Ἔτσι, ἐὰν κάτι προσβάλλη τοὺς φίλους σου καὶ τοὺς χρηματοδότες σου, δὲν θὰ τὸ ἀνεβάσης, θὰ τὸ ρίξης στὰ ἀζήτητα. Δὲν σὲ γνωρίζω προσωπικά, δὲν σκέφθηκα ποτέ μου νὰ ἐπηρεάσω βῆμα δημοσιογράφου, οὔτε γιὰ χάρη μου οὔτε γιὰ τοὺς φίλους μου• τὸ θεωρῶ μεγάλη προδοσία τῆς διακονίας καὶ τῆς προσφορᾶς μου στὸν κόσμο. Τὰ βάλεις-δὲν τὰ βάλεις τὰ μικρά μου κείμενα, δὲν μὲ κόφτει. Αὐτὰ ποὺ πιστεύω δὲν θὰ σταματήσω νὰ τὰ ἀντιλαλῶ στὸν κόσμο.

Δὲν μπαίνω στὴν προσωπικὴ ζωὴ κανενός. Γίνομαι ὁρμητικός, ὅταν ἀλλοιώνωνται οἱ θεσμοί, ὅπως εἶναι ὁ θεσμὸς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ ὀρθόδοξος ἀνατολικὸς μοναχισμὸς ὑπῆρξε πάντοτε ἀγροτικὸς καὶ ὄχι ἐπιχειρηματικός. Τὸ ἐπιχειρεῖν εἶναι ὀθνεῖο πρᾶγμα γιὰ τὸν ὀρθόδοξο μοναχισμό. Αὐτό, εἴτε κρυφὰ γίνεται εἴτε φανερά, ἐκφράζεται καὶ προδίνεται στὰ πρόσωπα τῶν μοναχῶν, ὅσο καὶ νὰ καμουφλάρωνται μὲ ὁράσεις καὶ ὀπτασίες καὶ δυσαπόδεικτες θαυματουργίες. Βλέπεις μέσα στὸ μάτι τοῦ μοναχοῦ, ὄχι τὰ σύμπαντα, ἀλλὰ τὸ ἐπιχειρεῖν, τὴν συναλλαγή. Ἐνῶ στὸ μάτι τοῦ ἁπλοῦ μοναχοῦ βλέπεις τὸ γραφικό: «πλοῦτος ἐὰν ῥέῃ, μὴ προστίθεσθε καρδίαν». Εἶναι φοβερὸ καὶ τρομερὸ νὰ χρησιμοποιῆ ὁ μοναχὸς τὸν εὐπορισμὸ μὲ πρόφαση τὴν ἐλεημοσύνη καὶ ὄχι βέβαια στοὺς ἀναξιοπαθοῦντες, ἀλλὰ δοσίματα γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε ὀπαδούς. ῾Υλικὰ τί ἄφησε ὁ Χριστὸς στοὺς Ἀποστόλους; Φτώχεια, εὐλογημένη φτώχεια. Αὐτὸς ὁ μεγάλος Βασιλιᾶς ἔκοψε μουρέλα γῆς, γιὰ νὰ δώση στοὺς μαθητές του; Δὲν εἶχε; Αὐτὸς βαστάει στὴν παλάμη του ὅλη τὴν κτίση. «Πορευθέντες…», τοὺς εἶπε, «καὶ νὰ μὴν ἔχετε στὸν δρόμο μήτε ραβδὶ στὸ χέρι σας μήτε πορτοφόλι». Εἶναι φοβερὸ νὰ τσεπώνουμε τὸν κάθε ἕνα, γιὰ νὰ μᾶς πῆ πόσο καλοὶ εἴμαστε καὶ πόσο σπουδαῖοι! Τὰ φακελάκια τὰ καταραμένα κατέστρεψαν τὴν ἰατρική, κατέστρεψαν τὴν ἱερατικὴ ζωή, κατέστρεψαν τὴν ἀληθινὴ ἀποστολὴ τῶν ὑπουργῶν μέσα στὴν Ἑλλάδα. Αὐτὸ τὸ τρισκατάρατο φακελάκι πρέπει νὰ συνεχίζεται;

Ἀβάστακτα εἶναι αὐτὰ ποὺ εἰσῆλθαν μέσα στὸν μοναχικὸ θεσμό. Ἔχουμε πλούσιους κελλιῶτες μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προσευχῆς κι ἔτσι τὰ ἐργόχειρα, ἀρχαία παράδοση μέσα στὸν μοναχισμό, ἐξέλιπαν. Ποῦ εἶναι οἱ φανοποιοί; Ποῦ εἶναι οἱ ραφτάδες; Ποῦ εἶναι οἱ μπαλλωματῆδες; Ποῦ εἶναι οἱ παπουτσῆδες; Ὅλα πρέπει νὰ ἔρθουν ἀπ᾽ ἔξω. Καλόγερε, μὴ χαχανίζης μὲ αὐτὰ ποὺ ἀκοῦς ἢ διαβάζεις. Τὸ Ὄρος εἶχε καὶ ἀργυροχόους, εἶχε καὶ μπρουντζοκατασκευαστές, ἔκαναν καὶ καμπάνες, ἔπλεκαν καὶ φανέλλες καὶ κάλτσες, ἔφτιαχναν καὶ σκούφους. Τώρα τί φτιάχνεται στὸ Ἅγιον Ὄρος; Ὅταν παλαιότερα εἶχα τὸ φῶς μου, πήγαινα ἐπίσκεψη στὰ κελλιὰ καὶ τὸ πρῶτο ποὺ τοὺς ρωτοῦσα: «Τί ἐργόχειρα κάνετε;». Τώρα… «πορτοκαλάδα θέλετε ἢ χυμὸ ἀπὸ φροῦτα;» Λὲς καὶ στέρεψαν οἱ πηγὲς τοῦ Ἄθωνα καὶ δὲν μᾶς δίνουν πιὰ δροσερὸ νερό. Δούλευε καὶ ἡ τσάπα τοῦ μοναχοῦ, ὄχι μόνον στὸν κῆπο του, ἀλλὰ καὶ στὸ μεροδούλι. Ἀμφιβάλλω ἂν θὰ βρῆς σὲ κελλὶ τσάπα, τσεκούρι ἢ κασμᾶ. Κινητό, ταξὶ καὶ φιγούρα.

Δὲν θίγω κανένα. Θυμᾶμαι τὰ περασμένα καὶ κλαίω καὶ θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι. Στὴν Μονὴ Λογγοβάρδας στὸν νέο ποὺ προσήρχετο στὸν μοναχισμό, τοῦ ἔδιναν κομποσχοίνι, Ψαλτήρι, Ὡρολόγιο καὶ τσάπα. Ὁ γέροντας Φιλόθεος, μέχρι τελευταῖα, εἶχε τὴν τσάπα του πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα του. Τώρα, τί μπορεῖ νὰ βρῆ κανεὶς πίσω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ μοναχοῦ;

Ἀξιότιμε κύριε διευθυντὰ τοῦ Βήματος Ὀρθοδοξίας, λὲς ὅτι ἔρχεσαι στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς μοναχὸς σοῦ λέγω ὅτι δὲν ἦρθες ποτέ. Ἔλα μιὰ φορὰ εὐλαβὴς προσκυνητὴς καὶ δὲν χρειάζεται νὰ ἔρθης ἄλλη φορά. Τὸ «περᾶστε-περᾶστε» καὶ τὸ «ἀπὸ δῶ ὁ κύριος τάδε καὶ ἀπὸ κεῖ ὁ κύριος τάδε» καὶ τιμητικὴ θέση στὸν ὑπουργὸ στὴν ἐκκλησία καὶ στὴν τράπεζα, ὅσο ρεμάλι καὶ νὰ εἶναι, εἶναι μνῆμα καὶ γιὰ τὸν μοναχὸ ποὺ τὸ λέει καὶ γι᾽ αὐτὸν ποὺ ὑποδέχεται.

Καημένε διευθυντὰ τοῦ Βήματος Ὀρθοδοξίας, μαντρωμένο σὲ ἔχουνε καὶ σὲ παντρεύουν κάθε μέρα μὲ ὅσες ἐσὺ δὲν ἐπιθυμεῖς οὔτε νὰ τὶς δῆς. Ἐλευθέρωσον σεαὐτὸν καὶ ὅλους ὅσοι σὲ διαβάζουν καὶ σὲ ἀκροάζονται.

Ὅσο ζῶ θὰ τραβῶ τὶς λαμαρίνες ἀπὸ τὸν φοῦρνο, νὰ μὴ καρβουνιάσουν τὰ πάντα. Κλείνω μὲ τὴν προσευχή: «Ἐπίβλεψον ἐπ᾽ ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με».

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Διαβάστε περισσότερα...

Άθως: Τα χρώματα της πίστης

Το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τραπέζης παρουσίασε το πρότζεκτ του αναγνωρισμένου Έλληνα φωτογράφου Στράτου Καλαφάτη με τίτλο "Άθως, Τα χρώματα της πίστης". Πρόκειται για μια κοπιώδη εργασία που διήρκεσε συνολικά πέντε χρόνια και χρειάστηκε πολλές επισκέψεις στο Άγιον Όρος.

Η δουλειά εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ σε ένα λεύκωμα 200 σελίδων. 

"Το Άγιον Όρος είναι αυτοδιοίκητη ελληνική Μοναστική Πολιτεία, η οποία αποτελεί κέντρο του Ορθόδοξου Μοναχισμού. Για περισσότερα από 1000 χρόνια, άνδρες καταφθάνουν εδώ, αλλάζουν τα ονόματά τους και ζουν ασκώντας την απομόνωση, την προσευχή, τη νηστεία και την υπακοή. Επισκεπτόμουν το Άγιον Όρος σε τακτική βάση, προσπαθώντας να συλλάβω τί αλλάζει στις αποχρώσεις της πίστης σε αυτό το συνονθύλευμα κτηρίων, κειμηλίων και χειρογράφων, με σκοπό να το πλησιάσω και να το κατανοήσω."  

Στράτος Καλαφάτης

Ο Στράτος Καλαφάτης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1966 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει μαζί με την Λία Ναλμπαντίδου το STUDIOTESERA, ένα χώρο που ασχολείται με την εφαρμοσμένη φωτογραφία και την εκπαίδευση νέων φωτογράφων μέσα από πολύπλευρες εκπαιδευτικές δράσεις. 

Διαβάστε περισσότερα...