Σάββατο 25 Απριλίου 2020

Takva: A Man's Fear of God




Η σημαντική αυτή ταινία από την Τουρκία (2006), σκηνοθετημένη από τον Ozer Kiziltan, μας παρουσιάζει με πολύ ρεαλισμό την ιστορία ενός ήσυχου, μοναχικού ανθρώπου, που αγωνίζεται να σώσει τη ψυχή του στη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη. Με πρωταγωνιστή τον Erkan Can, η ταινία τιμήθηκε με διεθνείς διακρίσεις στο Τορόντο, στο Σεράγιεβο, στη Νυρεμβέργη και στη Γενεύη καθώς και με το βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 2007.

Ο ισλαμικός όρος Takva ή Taqwa, προέρχεται από το εβραϊκό Tikvah που σημαίνει ελπίδα και αναφέρεται στο φόβο του Θεού, τη σταθερή πίστη και την τήρηση των εντολών του Αλλάχ.

Η πλοκή


Ο ταπεινός και ευσεβής Muharrem ζει μια μοναχική και απλή ζωή προσευχής και σεξουαλικής αποχής. Η εξαιρετική του αφοσίωση προσελκύει την προσοχή του Σεΐχη μιας τάξης Σούφι της Κωνσταντινούπολης που του προσφέρει διοικητική θέση, ως διαχειριστή της ιδιοκτησίας που ανήκει και υποστηρίζει ένα σχολείο για ορφανά και φτωχά παιδιά. 

Η νέα δουλειά του Muharrem τον φέρνει σε επαφή με το σύγχρονο κόσμο από τον οποίο δεν έχει εμπειρία στο παρελθόν. Σύντομα παρουσιάζει αντιφατικές στάσεις και διλήμματα σχετικά με το αλκοόλ, τη φιλανθρωπία και την τιμιότητας. Παρατηρεί ότι ο ίδιος έχει γίνει περήφανος, ευέξαπτος και ακόμη και ανέντιμος. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν η εσωτερική ειρήνη του Μουχάρεμ διαταράσσεται από τη βασανιστική εικόνας μιας σαγηνευτικής γυναίκας που τον δελεάζει στα όνειρά του, τόσο νύχτα όσο και μέρα. Με την ισορροπία της αφοσίωσής του τώρα αναστατωμένη, ο φόβος του για το Θεό αρχίζει να τρώει τις αισθήσεις του. Παραμένει ωστόσο σταθερός αναζητώντας συγχώρεση από τον Αλλάχ και καθοδήγηση από τον Σεΐχη του, στον οποίο έχει πλήρη πίστη.



Ο Σεΐχης σκιαγραφείται ως η απόδειξη του πώς μπορεί να διαφθείρει η εξουσία. Σε όλη την ιστορία, ο Σεΐχης καθοδηγεί τον Μουχάρεμ στο μυστικιστικό μονοπάτι, ωστόσο, ο Μουχάρεμ σε κάποιες στιγμές μπερδεύεται, όπως από την επιμονή του Σέιχη ότι το ενοίκιο πρέπει να εισπράττεται από όλους, ακόμη και από εκείνους που δεν μπορούν να πληρώσουν. Όταν ο Μουχάρεμ αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες πνευματικές του κρίσεις και αναζητά τον Σεΐχη, εκείνος θα μπορούσε να τον συμβουλεύσει αλλά βρίσκεται σε 40ημερη άσκηση απομόνωσης.

Ωστόσο, είναι πιθανό οι ενέργειες του Σεΐχη να αποσκοπούν στο να ωθήσουν τον φουκράτ του (μαθητή) πέρα ​​από τα γνώριμα σε αυτόν μοναστικά του όρια. Ο δάσκαλος ωθεί τον Muharrem έξω από τα όρια του για να τον βοηθήσει να ωριμάσει βάζοντας σε δοκιμασία το χαρακτήρα του. Υπάρχει ένα ρητό σύμφωνα με το οποίο: «Τα χρήματα θα αποκαλύψουν τον αληθινό χαρακτήρα ενός ατόμου, εάν είναι γενναιόδωρος, με τα χρήματα θα γίνει περισσότερο, εάν όμως είναι άπληστος, με τα χρήματα θα αποκαλυφθεί». Ο Muharrem, στην αρχή, είναι τίμιος με τη διαχείριση των χρημάτων. Έχει συμπόνια για την οικογένεια που δεν μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο. Όταν τον ωθεί ο Σεΐχης να συλλέξει από όλους τα ενοίκια, ακόμη και από αυτούς που δεν μπορούν να πληρώσουν, μια αλλαγή συμβαίνει μέσα του καθώς αντιμετωπίζει το δίλημμα να ακολουθήσει την εσωτερική του φωνή ή τις οδηγίες του αγαπημένου του Σεΐχη.

Η ταινία τελειώνει με αυτόν να βιώνει μια έντονη κρίση πνεύματος, που προκαλείται από την εσωτερική του ευσέβεια καθώς αυτή συγκρούεται με την αλλαγή που βλέπει να έχει επιφέρει στον εαυτό του η νέα του δουλειά. Καταλήγει κατατονικός στο κρεβάτι ενώ τον φροντίζει η κόρη του Σεΐχη, ωστόσο αυτός αγνοεί εντελώς την παρουσία της.

Διαβάστε περισσότερα...

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

"Εγώ, ο Μανουήλ Πανσέληνος" - μια αναδρομή στην τέχνη της εικόνας



Μακεδονική Σχολή


Η Μακεδονική Σχολή γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, άνθισε κυρίως στην Μακεδονία με κέντρο την Θεσσαλονίκη και πέρασε και στη Σερβία. Η Σχολή αυτή χαρακτηρίζεται για τον ρεαλισμό και την ελευθερία της. Έχει ένταση, κίνηση και πλούσια χρωματολογία. Το πρόσωπο και τα ενδύματα είναι πλατειά φωτισμένα, γι' αυτό και την ονομάζουν «πλατειά τεχνοτροπία». Υποστηρίχθηκε η άποψη - χωρίς να είναι απόλυτο - ότι η τέχνη αυτή υπήρξε ιδιαίτερα συμπαθής στους λογίους, στις μορφωμένες τάξεις, τους αυλικούς. Κύριοι εκφραστές της υπήρξαν ο Μανουήλ Πανσέληνος (ο οποίος αγιογράφησε το παρεκκλήσι του Αγίου Ευθυμίου Θεσσαλονίκης και το ναό του Πρωτάτου), ο Μιχαήλ Αστραπάς και ο αδελφός του Ευτύχιος, που αγιογράφησαν στη Σερβία, ο Γεώργιος Καλλιέργης κ.α. Στην ίδια εποχή ανήκει και το απαράμιλλο σε τέχνη και ομορφιά μνημείο της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη.

Ἡ Ἀνάστασις. Τοιχογραφία τοῦ Μανουήλ Πανσέληνου. 
Πρωτᾶτο, Καρυές. Τέλη 13ου αἰ.

Ο Μανουήλ Πανσέληνος





Δε θα ξέραμε τίποτε για τον Μανουήλ Πανσέληνο, τον μεγαλύτερο ζωγράφο της βυζαντινής τεχνοτροπίας που ζωγράφισε τις εκπληκτικές τοιχογραφίες του 13ου αιώνα στο Πρωτάτο και στις άλλες μονές του Αγίου Όρους, αν ο μοναχός Διονύσιος εκ Φουρνά, δε διέσωζε το όνομά του, γράφοντας μια πραγματεία περί ζωγραφικής για να φωτιστούν οι νεώτεροι, όπως έγραψε, από τον "ως σελήνη λάμποντα κυρ Μανουήλ Πανσέληνο", τρεις αιώνες μετά τον θάνατό του.









Η σειρά «Δεν είσαι μόνος» είναι ένα ταξίδι στο χρόνο και στο χώρο,ένα οδοιπορικό σε τόπους θαμμένους στη λήθη.   Περιλαμβάνει 10 επεισόδια και πραγματεύεται πανανθρώπινες αξίες που εκφράστηκαν σε κοινωνίες του παρελθόντος,στηριγμένη στα Πατερικά κείμενα, το Ευαγγέλιο, σε κείμενα θεωρητικά, φιλοσοφικά, δοξαστικά, πολλές φορές προφητικά.   Αυτά τα κείμενα, που περιέχουν την πείρα και τη σοφία αιώνων, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, συνδιαλέγονται γόνιμα με την εποχή μας δίνοντας τη δική τους απάντηση στα σημερινά προβλήματα του ανθρώπου.   Μπορεί να είναι επίκαιρος ένας λόγος που γράφτηκε εδώ και δυόμισι χιλιετίες; Σε ποια κοινωνία απευθυνόταν; Τι κοινό έχει με τη σημερινή;   Μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο σε μια άλλη οπτική, έναν διαφορετικό προσανατολισμό και μια επαναξιολόγηση της πορείας του σήμερα;   Τα γυρίσματα της σειράς πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα (Αστυπάλαια, Μακεδονία, Ήπειρος, Μετέωρα, Αίγινα, Λουτράκι, Θήβα, Μήλος, Κως, κ.α), την Τουρκία (Κωνσταντινούπολη, Καππαδοκία, Αντιόχεια, Μυρσίνη κ.α.), την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Σκωτία, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τη Συρία.

ΠΗΓΗ: https://deneisaimonos.gr/

Σε ένα φανταστικό βίο, ο Πανσέληνος μιλά για τον εαυτό του.
Σε ένα φανταστικό βίο, ο Πανσέληνος μιλά για την ζωγραφική πριν απ΄αυτόν και μετά απ’ αυτόν μέχρι σήμερα.
Σε ένα φανταστικό βίο, ο Πανσέληνος δεν θα μπορούσε να είναι πουθενά αλλού από τον Παράδεισο.
Σκηνοθεσία: Μαρία Χατζημιχάλη-Παπαλιού Μοντάζ: Γιάννης Τσιτσόπουλος Σενάριο- Έρευνα: Λένα Βουδούρη Διεύθυνση Φωτογραφίας: Βαγγέλης Κουλίνος Πρωτότυπη μουσική: Μάριος Αριστόπουλος Αφήγηση: Κώστας Καστανάς Συμμετείχαν: ο Αιδεσιμολογιότατος π. Σταμάτης Σκλήρης




Διαβάστε περισσότερα...

Πέμπτη 23 Απριλίου 2020

"Ἀνέτειλε το ἔαρ" το Δοξαστικό του Αγίου Γεωργίου



Ο Άγιος Γεώργιος (280 - 23 Απριλίου 303) ήταν στρατιώτης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και αργότερα αγιοποιήθηκε ως χριστιανός μάρτυρας. Αποκαλούμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, είναι από τους δημοφιλέστερους αγίους σε ολόκληρο το χριστιανικό κόσμο. Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου. 

Η γιορτή του δεν είναι κινητή, όπως μερικοί λανθασμένα πιστεύουν, απλά ο άγιος είναι τόσο δημοφιλής που παράδοση αρχαία θέλει όταν το Πάσχα πέσει αργά, μετά τις 23 Απριλίου, και άρα ο άγιος πρέπει να εορταστεί μέσα στη Σαρακοστή (περίοδο νηστείας και προσευχής) να μετατίθεται η γιορτή του τη Δευτέρα μετά το Πάσχα για να γιορτάζουν οι χριστιανοί μαζί και το Πάσχα και τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου. Το στενό εορτασμό του αγίου Γεωργίου με το Πάσχα διαπιστώνουμε και από το "δοξαστικό" των αίνων της εορτής που παραθέτω. 

Ο Άγιος Γεώργιος θεωρείται προστάτης του Πεζικού και του Στρατού Ξηράς, ενώ είναι και ο προστάτης Άγιος της Αγγλίας. Επίσης, θεωρούνταν Άγιος προστάτης των Σταυροφόρων και των Προσκόπων. 

Ως τροπαιοφόρος (στρατιωτικός) άγιος και ελευθερωτής συγκεντρώνει πολλές θαυμάσιες διηγήσεις και παραδόσεις, από τις οποίες η σπουδαιότερη είναι αυτή που μιλάει για το φόνο του δράκοντα και της σωτηρίας της βασιλοπούλας. Το θηρίο αυτό φυλούσε το νερό μιας πηγής κοντά στη Σιλήνα στη Λιβύη και το άφηνε να τρέχει μόνον όταν έβρισκε κάποιον άνθρωπο να φάει. Οι κάτοικοι της περιοχής όριζαν με κλήρο το θύμα του δράκοντα. Ολόκληροι στρατοί είχαν αντιταχθεί με αυτό το τέρας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο κλήρος έφερε και τη σειρά της βασιλοπούλας, την οποία έσωσε ο Άγιος Γεώργιος φονεύοντας το δράκο.

Απεικόνιση του αγίου φορώντας ένα κόκκινο σταυρό σε λευκό μανδύα ιππότη,
από τον Μπερνάτ Μαρτορέλλ, 1430.

Δοξαστικό αίνων της εορτής:

Δόξα… Ἦχος πλ. α΄
(Θεοφάνους)

Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ, δεῦτε εὐωχηθῶμεν, ἐξέλαμψεν ἡ Ἀνάστασις Χριστοῦ, δεῦτε εὐφρανθῶμεν ἡ τοῦ Ἀθλοφόρου μνήμη, τοὺς πιστοὺς φαιδρύνουσα ἀνεδείχθη· διὸ φιλέορτοι, δεῦτε μυστικῶς αὐτὴν πανηγυρίσωμεν· οὗτος γὰρ ὡς καλὸς στρατιώτης, ἠνδρίσατο κατὰ τῶν τυράννων, καὶ τούτους κατῄσχυνε, μιμητὴς γενόμενος τοῦ πάθους τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, οὐκ ἠλέησε τὸ σκεῦος τὸ πήλινον τὸ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ γυμνὸν ἀνεχάλκευσεν, ἐν βασάνοις αὐτὸ προσαμειβόμενος, αὐτῷ βοήσωμεν· Ἀθλοφόρε ἱκέτευε, εἰς τὸ σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Μετάφραση

Ανέτειλε η άνοιξη, ελάτε να γλεντήσουμε, έλαμψε η Ανάσταση του Χριστού, ας ευχαριστηθούμε, η μνήμη του Αθλοφόρου (Αγ. Γεωργίου) που χαροποιεί του πιστούς πρόβαλε. Γι' αυτό εσείς που αγαπάτε τις γιορτές, ελάτε να πανηγυρίσουμε μυστικά, γιατί αυτός σαν καλός στρατιώτης φάνηκε γενναίος άνδρας εναντίων των τυράννων και τους νίκησε, αφού έγινε μιμητής του πάθους του Σωτήρα Χριστού, χωρίς να δείξει συμπόνια στο πήλινο του σκεύος (χωρίς να λυπηθεί το σώμα του), αλλά γυμνό το ανέπλασε αμείβοντάς το με βασανισμούς. Προς αυτόν ας φωνάξουμε: Αθλοφόρε παρακάλεσε (το Θεό) να σώσει τις ψυχές μας.

Ακολουθεί μια από τις ωραιότερες εκτελέσεις του τροπαρίου από τον ιεροψάλτη Ιωάννη Χασανίδη σε ήχο πλ α΄


  

Διαβάστε περισσότερα...

Κυριακή 12 Απριλίου 2020

Κώστας Βάρναλης, Οι πόνοι της Παναγιάς


Που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποιαν κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ' άδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πως θα 'χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.


Συ θα 'χεις μάτια γαλανά, θα 'χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μαχητές, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.


Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν' ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι
κι ύστερ' απ' το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι...


Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
Θεριά οι άνθρωποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.


Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
- Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσο...-
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ' τους λύκους να κρυφογεννήσω!



Διαβάστε περισσότερα...

Δός μοι τούτον τον Ξένον (Απόσπασμα από λόγο του Αγίου Επιφανίου)



Τον ήλιον κρύψαντα τας ιδίας ακτίνας και το καταπέτασμα του ναού διαρραγέν

τω του Σωτήρος θανάτω, ο Ιωσήφ θεασάμενος προσήλθε τω Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:


«Δος μοι τούτον τον ξένον, Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.

Δος μοι τούτον τον ξένον, όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.

Δος μοι τούτον τον ξένον, Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.

Δος μοι τούτον τον ξένον, ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:


Ω Υιέ και Θεέ μου, ει και τα σπλάχνα τριτρώσκομαι και καρδίαν σπαράττομαι νεκρόν σε καθορώσα αλλά τη ση αναστάσει θαρρούσα μεγαλύνω».

Και τούτοις τοις λόγοις δυσωπών τον Πιλάτον ο ευσχήμων λαμβάνει του Σωτήρος το σώμα,

ο και φόβω εν σινδόνι ενειλήσας και σμύρνη, κατέθετο εν τάφω τον παρέχοντα πάσι.


Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Αυτός τόλμησε και παρουσιάστηκε μπροστά στον Πιλάτο, και του ζήτησε το σώμα του Ιησού. Παρουσιάστηκε ένας θνητός μπροστά σε έναν θνητό ζητώντας να λάβει τον Θεό. Ζητά τον Θεό των θνητών. Ο πηλός μπροστά στον πηλό, ζητά να λάβει τον πλάστη των όλων. Το χορτάρι, ζητά από το χορτάρι την ουράνια φωτιά. Η τιποτένια σταγόνα, παίρνει από την τιποτένια σταγόνα τον απύθμενο ωκεανό. Ποιος είδε, ποιος ποτέ άκουσε αυτό το απίστευτο; Ένας άνθρωπος να χαρίζει σε άλλον άνθρωπο τον δημιουργό των ανθρώπων. Ένας άνομος άρχοντας σ’ έναν άνθρωπο του νόμου υπόσχεται να χαρίσει τον νομοθέτη. Ένας άκριτος κριτής τον Κριτή των κριτών επιτρέπει να τον θάψουν ως κατάδικο.
Όταν βράδιασε, ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ. Πραγματικά πλούσιος, αφού πήρε ολόκληρη τη σύνθετη υπόσταση του Κυρίου.

Αληθινά πλούσιος, αφού έλαβε από τον Πιλάτο τη διπλή ουσία του Χριστού.

Πλούσιος διότι αξιώθηκε να πάρει τον πολύτιμο μαργαρίτη.

Πραγματικά πλούσιος γιατί κράτησε το βαλάντιο που ήταν γεμάτο με τον θησαυρό της θεότητος.

Πώς να μην είναι πλούσιος αυτός που απέκτησε τη ζωή και τη σωτηρία του κόσμου; Πώς να μην είναι πλούσιος ο Ιωσήφ, αφού δέχτηκε για δώρο Αυτόν που τρέφει και είναι Δεσπότης όλων; Όταν βράδιασε. Επομένως είχε δύσει πια στον Άδη ο ήλιος της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ήλθε ένας πλούσιος άνθρωπος που το όνομά του ήταν Ιωσήφ από την Αριμαθαία που κρυβόταν γιατί φοβόταν τους Ιουδαίους.

………………………………………………………………………………..

Αλλά τι του λέει; Ένα τιποτένιο αίτημα, και για όλους μικρό, άρχοντα μου ήλθα να σου ζητήσω. Ένα πολύ μικρό αίτημα. Το εξής:

Δος μου να θάψω το νεκρό σώμα εκείνου που καταδικάστηκε από εσένα, του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του αστέγου, του Ιησού που κρέμεται —στον Σταυρό— γυμνός και περιφρονημένος, του Ιησού του γιου του ξυλουργού, του Ιησού του δέσμιου, που έμενε στο ύπαιθρο, του ξένου, του αγνώριστου μεταξύ των ξένων, του περιφρονημένου, και κοντά σε όλα και κρεμασμένου στον Σταυρό.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί τι σε ωφελεί το σώμα αυτού του ξένου;

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί ήλθε εδώ από μακρινή χώρα για να σώσει τον άνθρωπο που αποξενώθηκε από τον Θεό. Γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για να ανεβάσει τον ξένο.

Δος μου αυτόν τον ξένο, γιατί αυτός είναι ο μόνος -πραγματικά- ξένος.

Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τη χώρα αγνοούμε εμείς οι ξενιτεμένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον Πατέρα αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δος μου αυτόν τον ξένο του Οποίου τον τόπο και τη γέννηση και τον τρόπο — της ζωής Του— αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν τον ξένο που έζησε ζωή και βίο ξενιτεμένου στα ξένα. Δος μου αυτόν τον ξένο Ναζωραίο του Οποίου τη γέννηση και τον τρόπο αγνοούμε εμείς οι ξένοι.

Δος μου αυτόν που με τη θέληση Του είναι ξένος και εδώ δεν έχει πού να γείρει το κεφάλι.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που σαν ξένος σε ξένη χώρα, άστεγος γεννήθηκε στη φάτνη.

Δος μου αυτόν τον ξένο που απ’ αυτήν ακόμη τη φάτνη έφυγε ως ξένος από τον Ηρώδη.

Δος μου αυτόν τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα Του ακόμη ξενητεύθηκε στην Αίγυπτο, και δεν είχε πόλη, ούτε χωριό, ούτε σπίτι ούτε τόπο να μείνει, ούτε συγγενή, αλλά σε ξένη χώρα Αυτός είναι ξένος.

Δος μου, άρχοντα μου αυτόν τον γυμνό που κρέμεται στο ξύλο —του Σταυρού— να τον σκεπάσω, γιατί Αυτός σκέπασε τη γύμνωση της φύσεως μου.

Δος μου αυτόν τον νεκρό που είναι μαζί και Θεός, να σκεπάσω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δος μου, άρχοντα μου τον νεκρό που έθαψε μέσα στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία. Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε από όλους, που πουλήθηκε από φίλο, που προδόθηκε από μαθητή, που διώχθηκε από τους αδελφούς του, που ραπίσθηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε θερμοπαρακαλώ, ο Οποίος καταδικάστηκε από αυτούς που ο Ίδιος ελευθέρωσε από τη δουλεία, ο οποίος ποτίσθηκε με ξύδι, τραυματίσθηκε απ’ αυτούς που θεράπευσε, που εγκαταλείφθηκε από τους μαθητές Του και στερήθηκε την ίδια τη Μητέρα Του. Για τον νεκρό, άρχοντα μου, σε ικετεύω, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο -του Σταυρού—.

Διότι επάνω στη γη δεν έχει να Του συμπαρασταθεί ούτε πατέρας, ούτε φίλος, ούτε μαθητής, ούτε συγγενής, ούτε κανένας να Τον θάψει, αλλά είναι μόνος, μονογενής Υιός του μόνου —Πατέρα—, Θεός στον κόσμο και κανένας άλλος….


Ψάλλουν οι πατέρες της μονής Βατοπαιδίου. Τόσο το ηχητικό όσο και το κείμενο καθώς και το παραπάνω σχόλιο βρίσκονται μεταξύ άλλων στον ψηφιακό δίσκο της μονής: "ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟΝ".

Διαβάστε περισσότερα...