Σαν μακρυνή πηγή του Βραχμανισμού και γενικότερα του Ινδουϊστικού πνεύματος, πρέπει να θεωρηθούν οι Βέδες. Αποτελούνται από βιβλία προερχόμενα από διάφορες εποχές και εκτείνονται σε πολλές εκατονταετίες. Το επίσημο σώμα κειμένων γράφτηκε από το 1500 έως το 1000 π.Χ. Είναι τα ιερά βιβλία των Ινδών.
Η γλώσσα που σ' αυτήν είναι γραμμένες οι Βέδες είναι η αρχαία ινδική καθαρεύουσα, που είναι και η πιο παλιά. Ακολουθεί η σανσκριτική, δηλαδή η κανονική, η "τέλεια γλώσσα" (αυτό σημαίνει η λέξη σανσκριτική) που αποτελεί μια εξελικτική φάση της αρχαίας ινδικής. Η σανσκριτική αποτέλεσε τη γλώσσα των φιλολογικών κειμένων και της θρησκείας. Είναι μια γλώσσα που δεν μιλήθηκε ποτέ από το λαό, που όμως ο λαός την κατανοούσε.
Η λέξη Βέδα σχετίζεται με την ελληνική ρίζα Γ ο ι δ (ο ἶ δ α) και σημαίνει γνώση, την γνώση που αποκαλύφθηκε και τελικά τη θεολογία.
Οι Βέδες αποτελούνται από τρία κανονικά βιβλία:
- Τη Ριγκβέδα ή Βέδα των ιερών στροφών και ύμνων
- Τη Γιατσουρβέδα ή Βέδα των τυπικών, θυσιαστικών ύμνων
- Τη Σαμαβέδα, ή Βέδα των Μελωδιών
Σαν τέταρτο βιβλίο που περιλαμβάνεται στις Βέδες εμφανίζεται η Αθαρβαβέδα, η οποία όμως περιελήφθη πολύ αργότερα στη σειρά των επίσημων βιβλίων των Βεδών.
Από το όνομά τους η θρησκεία, όπως και η εποχή αυτή, ονομάζεται βεδική. Θεοί ήταν ο ουρανός, ο ήλιος, η φωτιά, ο θεός της καταιγίδας, της γονιμότητας, και του πολέμου κ.ά. Στη βεδική θρησκεία κέντρο της λατρευτικής δραστηριότητας αποτελεί η θυσία προς τους θεούς.
Επιμέρους τμήματα των Βεδών ονομάζονται mantras. Κάποια από αυτά διαβάζονται από τους βραχμάνους ιερείς κατά τις ιερές τελετές.
 |
| Ο Θεός Ganesha, διαβάζοντας τις Βέδες |
Το πλήρες σώμα της βεδικής γραμματείας, δηλαδή οι συλλογές και τα υπομνήματα των συλλογών (Βραχμάνες, Αρανυάκας, Ουπανισάδες), θεωρήθηκαν θείο άκουσμα (Śruti). Η όλη γραμματεία φαίνεται ότι διασώθηκε προφορικά, παρά το γεγονός ότι αναπτύχθηκαν και χειρόγραφα για την ενίσχυση της μνήμης. Ακόμη και σήμερα μερικά τμήματα από τις συλλογές αυτές, ιδιαίτερα των τριών αρχαιότερων Βεδών, αναγινώσκονται στις Ινδίες με τονικό και ρυθμικό ύφος, που παραδόθηκε από αρχαιότερους χρόνους.
Αποσπάσματα από την Ρίγκβέδα, όπως αυτά ψάλονται από Βραχμάνους της Νότιας Ινδίας.
Πηγές και περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο του Γιώργου Ζωγραφάκη Βέδες, εκδ. Δωδώνη 1978 και στους συνδέσμους:
Το βιβλίο του Ζωγραφάκι εγώ το αγόρασα,το έχω,αλλά καθώς σου παραθέτει μεταφρασμένα διάφορα αποσπάσματα,δεν σου γράφει απο ποιούς ύμνους - τον αριθμό, μέσα απο τις Βέδες πού τα βρήκε και τα μετέφρασε,προφανώς απο την Αγγλική στην Ελληνική γλώσσα,το θεωρώ απίθανο να γνωρίζει ο μεταφραστής Σανσκριτικά,Ινδία κλπ...δεν λέει π.χ. απόσπασμα απο τον Ύμνο π.χ. ΧVΙΙ στίχοι π.χ. απο 12-24...κι έτσι,μέσα στο ατελείωτο που κρύβουν οι Βέδες,δεν μπορώ να βρω σχεδόν τίποτα στα Αγγλικά.Πώς μπορώ να βρω μεταφράσεις στα Ελληνικά αλλά να γνωρίζω π.χ Αθαρβαβέδα ύμνος αριθμό-στίχοι τάδε...ευχαριστώ.ΑΓΓΕΛΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Άγγελε το βιβλίο του Ζωγραφάκη ίσως είναι και το μοναδικό στη γλώσσα μας με μεταφρασμένα κείμενα. Θεωρώ πως η μετάφραση είναι από το πρωτότυπο αν λάβουμε υπόψη πως ο μεταφραστής έχει ασχοληθεί και με άλλα κείμενα του Ινδουισμού. Η έλλειψη παραπομπών ίσως να σημαίνει πως στη θρησκεία αυτή δεν υπάρχει κάποιος "κανόνας", δηλαδή απουσιάζει επίσημο κείμενο με αρίθμηση, κάτι που έτσι και αλλιώς πήρε αιώνες και στους χριστιανούς να καταλήξουν.
ΑπάντησηΔιαγραφή